Goditja në pikën 6
Ne do të vazhdojmë të flasim për goditjen e dhënë në pikën 6 në Enneagram. Unë do t’ju kujtoj shkurtimisht se kjo është Goditja e Parë e Vetëdijshme, e quajtur në përgjithësi goditja e Kujtimit të Vetvetes, dhe se nuk zhvillohet mekanikisht te Njeriu. E gjithë ideja e Psikologjisë Ezoterike dhe dallimi i saj i madh nga Psikologjia Perëndimore qëndron në faktin se ajo nuk e konsideron një njeri si të vetëdijshëm. Psikologjia ezoterike e konsideron Njeriun si në një gjendje gjumi në të cilën i ndodh gjithçka, një gjendje në të cilën ai imagjinon se është i vetëdijshëm, një gjendje në të cilën ai imagjinon se ka Vullnet, në të cilën ai imagjinon se ka një Ego të përhershme dhe në gjë që ai imagjinon se mund të bëjë.
Psikologjia ezoterike na mëson se e gjithë kjo është iluzion dhe se Njeriu i atribuon vetes atë që nuk posedon. Faza e parë e fillimit të tij për të poseduar atribute të tilla i përket kësaj goditjeje në pikën 6 për të cilën flasim nga kënde të ndryshme. Disa njerëz mendojnë se një shok do të thotë vetëm një përvojë e papritur e pakëndshme. Sigurisht që disa goditje janë të këtij lloji dhe shpesh janë shumë të dobishme. Por një konceptim shumë më i gjerë i goditjes në pikën 6 është i nevojshëm. Këtu hyn një ndryshim i plotë i pikëpamjes, një ndryshim i plotë i mendjes. Ne duhet të kuptojmë me të vërtetë se çfarë do të thotë që gjërat nuk janë siç duken. Ne duhet ta kuptojmë vërtet se ne dhe të tjerët jemi në gjumë dhe se nuk mund ta bëjmë dhe se nuk kemi Vullnet të vërtetë, as ndonjë Ego të përhershme të vërtetë, etj.
Realizimi i gjithë kësaj është një goditje, herë i ngadaltë dhe herë i papritur. Ju keni dëgjuar në një fazë të hershme të mësimdhënies një përkufizim të Vetë-Kujtimit si realizimin e mekanizmit tonë. Kur fillojmë të kuptojmë se nuk jemi ne që bëjmë por Ai që bën, atëherë ne kemi një shije të një lloji të caktuar të Vetë-Kujtimit. Por ju do të kuptoni se nëse nuk mundeni në asnjë mënyrë të ndani veten nga vetja juaj nuk do të kuptoni kurrë se çfarë do të thotë të realizosh mekanizmin e dikujt. Ju do ta quani gjithçka UNË dhe ky është vetëm një nga mëkatet më të mëdha që ne mund të bëjmë kundër vetvetes dhe ndaj të tjerëve.
Ne jemi me të vërtetë Legjion dhe e marrim veten si një dhe sillemi ndaj njerëzve të tjerë sikur secili prej tyre të ishte një. Kur vëzhgoni veten tuaj në mënyrë jokritike dhe sinqerisht gjatë një periudhe kohe do të filloni të vini re se sa jeni mekanik, do të filloni të vini re se mezi mund të thoni “Unë jam ai që e bëj këtë”. Dhe do të vini re se jeni dakord për të dhe si të thuash, e quani ‘Unë’, megjithëse ky nuk është një proces i vetëdijshëm, por një lloj vetë-justifikimi që vazhdon në sfond dhe bën që gjithçka të duket se është në rregull, kështu që ju të besoni se gjithçka që po ndodh është ‘Unë’. Për shembull, ka një bisedë të brendshme që ndodh te ju dhe ju shkoni së bashku me të ashtu si sikur të ishit ju që e bëni atë, dhe në të vërtetë këta ‘Unë që po flasin dhe po ju thonë gjëra, po e bëjnë të gjithë këtë në emrin tuaj ose më mirë ju jeni duke besuar se ti je ata dhe ata janë ti.
Pastaj, krejt papritur, një ‘Unë’ më i vetëdijshëm, mund të të thotë: “Pse, nuk je në punë?” Dhe pastaj gjithçka ndryshon plotësisht, të folurit ndalet plotësisht, dhe ‘Uni që po i bënte të gjitha ikën dhe fshihet. Ju nuk mund t’i jepni vetes goditjen në pikën 6 nëse gjithmonë shkoni sipas mënyrës tuaj ose gjithmonë përpiqeni të ecni sipas mënyrës tuaj. Të ndjekësh gjithmonë mënyrën tënde është të jesh në gjumë, të mbetesh mekanik, të mbetesh një makinë. Kur keni mënyrën tuaj, kur gjërat shkojnë butë, ju nuk jeni të vetëdijshëm. Kur dy gjëra kryqëzohen, ne kemi një moment të lehtë vetëdije.
Zgjohemi pak, për një moment. Nëse kurrë nuk e vendosni veprën në kundërshtim me jetën, nuk do të keni kryqëzime, në një kuptim të madh, sepse puna dhe jeta shkojnë në drejtime të ndryshme dhe ky kryqëzim nuk është i krahasueshëm me kryqëzimet e vegjël që prodhon jeta që vijnë e shkojnë dhe që merremi gjatë jetës, por është një kryqëzim krejt ndryshe. Sapo të fillojë të formohet në ju, ai mbetet aty dhe ndihet gjatë gjithë kohës.
Realiteti i Punës me veten bëhet një realitet më i madh se realitetet e jetës. Jeta mund të na japë lehtësi dhe Puna mund të na japë lehtësi, por ato janë të ndryshme për nga shija. E gjithë kjo i referohet asaj për të cilën fola në lidhje me Goditjen e Parë të Vetëdijshme, me efektin që duhet të dimë ndryshimin midis të qenit në gjumë dhe të qenit zgjuar nga shija e brendshme para se të fillojmë të dimë se si ta japim këtë goditje. Ju e kuptoni që nëse identifikoheni me jetën, jeni në jetë. Ju i përgjigjeni vetëm ndikimeve. Ju jeni në të gjitha ndjenjat që jep jeta. Ju jeni në të gjitha ankthet e saj. Por atëherë do të jeni shumë larg punës. Puna do të duket si një ëndërr. Ju do të jeni shumë larg çdo goditjeje që i jepni vetes në pikën 6. Të gjithë e kuptoni se duhet ta interpretoni përsëri jetën dhe ta shihni atë në dritën e Punës.
Por për sa kohë që jeni plotësisht në jetën e UNIT dhe plotësisht të zhytur në kujdeset, ankthet, fërkimet dhe ambiciet e jetës, si mund të prisni ta interpretoni jetën ndryshe? Vetëm Puna mund ta bëjë këtë. UNI i jetës di vetëm një gjuhë, atë të jetës, por UNI i Punës di dy gjuhë, atë të jetës dhe atë të Punës. Nëse mendoni se jeni një, si mund ta ndani veten nga vetja? Këtu ka një aspekt tjetër të goditjes në pikën 6. Ai konsiston në përpjekjen gjithmonë për t’i dhënë vlerësimin kryesor UNIT të Punës në periudha të vështira. Mundohuni t’i bindeni asaj që thotë Puna në çdo situatë të veçantë. Mendoni se si do të ishte të vepronit në një mënyrë të vetëdijshme dhe përpiquni t’i bindeni asaj që perceptoni dhe vizualizoni veten duke e bërë atë.
Kur bëheni të vetëdijshëm, ju filloni të kuptoni diçka se çfarë është mekanizimi në veten tuaj. Kurdoherë që e gjeni veten duke thënë gjëra përsëri dhe përsëri, kjo është mekanike. Kur bëheni të vetëdijshëm për mekanizmin e këtij lloji, iluzioni i vetvetes fillon të shkatërrohet. Zhvillohet një luftë shumë interesante dhe e cila është një përvojë që duhet të kalojë çdokush dhe të cilën secili do ta takojë në mënyrë të pashmangshme në një fazë të caktuar nëse punon për veten e tij. Ky iluzion i vetvetes duhet të prishet para se të mund të jepet vërtet goditja në pikën 6. Nëse përpiqeni të jepni këtë goditje kur jeni të mbushur me iluzionin e vetes, që e keni pasur gjithmonë, nuk do të jeni në gjendje të bëheni më të vetëdijshëm por përkundrazi do të prireni të flini më shumë.
Ne duhet ta kuptojmë pozicionin tonë. Është historia e litarit dhe greminës. Njeriu nuk është i vetëdijshëm për asnjërën. Pastaj ai e sheh greminën, dhe më pas e kupton pozicionin e tij dhe pastaj sheh litarin mbi kokën e tij. A e kuptoni se çfarë do të thotë kjo? Një njeri nuk e dëshiron litarin derisa të shohë rrezikun dhe nuk e sheh rrezikun për sa kohë që është në iluzionin se gjithçka është në rregull. Në të njëjtën mënyrë, një person në iluzionin e vetvetes, një person në diçka që nuk i është thyer akoma qartë, nuk do të bëjë asnjë përpjekje të duhur për Vetë-Kujtim, sepse, meqenëse nuk sheh greminën, nuk shef as litarin. Litari është Puna me veten. Litari është ezoterizëm që qëndron sipër nesh, por në një nivel më të lartë.
Ndikimet shëruese të ezoterizmit mund të na arrijnë në gjendjen e tretë të vetëdijes por jo në gjendjen e dytë. Goditja e Parë e Vetëdijshme është të na ngrejë në atë Vetëdije, që i përket gjendjes së 3-të. Tani do ta kuptoni pse thuhet se kuçtimi i të funksionuarit mekanik të dikujt është një formë e Vetë-Kujtimit. Do të thotë që ne fillojmë të bëhemi të vetëdijshëm për rrezikun në të cilin ndodhemi, sepse atë që kemi marrë si të mirëqenë në vetvete, ne fillojmë ta shohim si iluzion dhe ne fillojmë të shohim se ne nuk ekzistojmë. Dhe sapo ky iluzion i vetvetes të fillojë të prishet, fillon të jetë e mundur të ndjeni ndikimet e Punës jo vetëm që arrijnë tek por edhe që ju mësojnë. Nëse, megjithatë, jeni i bindur që modeli aktual i vetvetes është i duhuri, është natyrshëm e vështirë të punosh për veten tënde, sepse nuk ka asnjë arsye pse duhet ta bëni.
Nëse nuk ndjen mungesë, si mund të punosh? Nëse mendoni se nuk keni humbur asgjë, si mund të kërkoni? Nëse mendoni se e dini tashmë, si mund të mësoni? Nëse jeni thelbësisht i kënaqur me veten, si mund ta ndryshoni veten? Për çfarë bëhet fjalë në Enneagram? Enneagram përshkruan një seri shndërrimesh nga më e ulta tek më e larta, nga më e rëndomta tek më e përsosura. Në mënyrë që ajo që është më e ulët të shndërrohet në një më të lartë, duhet të jetë pasive. Kjo do të thotë, ajo duhet të lejojë veten që të punohet nga një ndikim më i lartë. Si tjetër mund të bëhet më e ulta e lartë?
Ne do të vazhdojmë të flasim për Goditjen e Parë të Vetëdijshme. Ne e marrim veten si të mirëqenë. Ne e marrim faktin që mund të flasim, mendojmë, lëvizim, shohim ose dëgjojmë të gjitha si të mirëqena. Ne nuk e kuptojmë se nuk mund të shpjegojmë asgjë nga e gjithë kjo dhe se thjesht nuk e dimë. Të bëhesh i vetëdijshëm për këtë jep një ndjenjë mrekullie, e cila ka një lidhje të ngushtë me një aspekt të realizimit të mekanizmit tonë. Padyshim që askush, sado që ai të mohojë, nuk mund të thotë se ai e krijoi veten dhe e di saktësisht se si punon dhe çfarë është mendimi dhe çfarë ndjenja, etj. Mendoni për një moment dhe do të shihni se ne me të vërtetë nuk e dimë. Na janë dhënë makina shumë të komplikuara të quajtura trupa dhe jetojmë në një makinë tjetër shumë të komplikuar të quajtur botë.
Kur i kuptoni të gjitha këto emocionalisht, ju ngriheni nga niveli i zakonshëm në të cilin merrni gjithçka, dhe kjo është një shkallë e Goditjes së Parë të Vetëdijshme. Duke medituar mbi pashpjegueshmërinë e gjithçkaje, përfshirë edhe veten, mund të arrini një gjendje mirëkuptimi krejt ndryshe nga kuptimi juaj i zakonshëm i përditshëm. Herën e kaluar tema e realizimit të mekanizmit tonë u trajtua kryesisht në dritën e vëzhgimit personal dhe mënyrës sesi e bën. Unë do t’ju kujtoj këtu rëndësinë e Vëzhgimit të Vetvetes në lidhje me vëzhgimin e Personalitetit. Çdo mëngjes ju vijnë të njëjtat mendime, të njëjtat mënyra të marrjes së gjërave, të njëjtat ndjenja, të njëjtat shqetësime. Kjo makinë e Personalitetit në të cilën çdo person është i bashkangjitur punon mekanikisht. Ju vendosni një qindarkë në çarje dhe gjithçka shkon sipas rutinës. Të gjithë e dini se nuk duhet të vëzhgoni “vetveten”, por Personalitetin tuaj.
Sigurisht, ky mund të jetë vetëm një proces gradual, që shtrihet për viteve të vetë-studimit. Por sapo të ketë filluar, pasi ai të perceptojë për një moment praninë e vetvetes, atëherë çlirimi i tij përfundimtar fillon të jetë një mundësi. Në vend që të kundërshtojë idenë e vëzhgimit, ai fillon ta përdorë atë në mënyrë inteligjente dhe pastaj jeta e tij do të ndahet në dy rrjedha: njëra do të jetë jeta e tjetra do të jetë historia dhe reflektimet e vëzhgimit të ‘Unë’. Pastaj për një kohë të gjatë ai do të bëjë këtë jetë binjake e cila shumë shpesh është e dhimbshme. Por nëse ai nuk e lejon veten të bëhet negativ, ai do të vërejë gradualisht që kuptime të reja hyjnë në kuptimin e tij. Diçka fillon t’i ndodhë. Dhe ky ndryshim, sado i vogël, është për shkak të tronditjes që po jepet në pikën 6 përmes së cilës ndikimet e reja fillojnë të arrijnë një njeri.
Ekziston një formë e Yogës e cila bazohet në meditimin rreth vetes dhe kush është dhe asaj që mund të thuhet ‘Unë’. Në këtë Punë duhet të pyesim veten kur themi ‘Unë’: “Cili UNË”? Realizimi që dikush përdor termin ‘Unë’ gabimisht fillon punën praktike të vetvetes. Ajo i përket tronditjes në pikën 6 sepse mund të rrisë vetëdijen – rrit vetëdijen e dikujt për veten e tij. Fillon t’ju japë një marrëdhënie mjaft të re me veten tuaj. Thuaji, nganjëherë, vetes në një moment veprimi: “Cili” Unë “?”. Tani më lejoni t’ju jap një shembull në lidhje me një person që ka filluar të kuptojë mekanizmin. Mekanizmi do të thotë të reagosh – të reagosh siç i bën gjithmonë gjithçkaje. Unë mendoj se duhet të reflektoni në këtë vëzhgim personal të asaj që do të thotë të jesh mekanik.
Unë gjithmonë do të kujtoj ndjenjën e madhe dhe të gëzueshme të lirisë që përjetova kur papritmas, kuptova se çfarë mund të nënkuptojë për mua dhe për jetën time Puna duke thënë” Ju nuk duhet të reagoni “. Jeta mund të transformohej. Nuk isha më në mëshirën e jetës. Unë kisha gjetur një mënyrë për t’u marrë me jetën. Nuk kam nevojë të reagoj. Askush dhe asgjë nuk mund të më lëndonte apo edhe të më prekte nëse do të gjeja forcën për të mos reaguar. Zgjidhja e vështirësisë qëndronte tek unë. Unë kisha fuqinë, nëse mund të mësoja ta përdorja, ta bëja jetën të parrezikshme për mua. Jeta nuk ishte mjeshtri. Mund të kapërceja vështirësitë dhe fatkeqësitë e jetës duke u bërë pasiv ndaj tyre, duke mos reaguar ndaj tyre.”
Fillimi i Goditjes në pikën 6 - Vëzhgimi dhe Ndarja nga "Vetja"
Pas një intervali prej disa kohësh, ne do të kthehemi në idenë themelore, që për të ndryshuar është e nevojshme të vëzhgosh vetveten dhe të vëresh se cili UNË është aktualisht prezent. Në cilën pjesë tuajën është ajo që jeni aktualisht? Çfarë do të thotë kjo? Do të thotë që që nga fëmijëria ju i jeni nënsjtruar lidhjeve të veçanta që përfaqësohen në qendrat tuaja dhe që veprojnë mekanikisht. Secili ka vendosur në qendrat e tij ose të saj pikëpamje dhe mënyra të veçanta për të marrë gjërat, nga nëna, nga babai, nga mësuesit, nga njerëzit që i rrethonin.
Ju të gjithë e konsideroni këtë gjë të ndërtuar si veten tuaj, por në fakt është thjesht një model i të gjithë “vetveteve” të mundshme. Por kjo është shumë e vështirë për tu kuptuar. Të gjitha këto gjëra shoqëruese të vendosura në qendra nga jeta e hershme ju bëjnë një lloj apo modeli të caktuar të personit. Dhe këtu do të thosha, a nuk është shumë e jashtëzakonshme që askush nuk mendon se ai ose ajo është në një farë kuptimi një person i fiksuar, një lloj i veçantë personi – një person që sillet gjithmonë në këtë mënyrë apo në atë mënyrë e kështu me radhë? Është interesante sepse të gjithë kanë idenë se ai ose ajo është mjaft i lirë dhe mund të sillet, flasë, veprojë, kuptojë e kështu me radhë ashtu si dëshirojnë. Ky është iluzion. Personaliteti, i krijuar nga Nëna, Babai, Infermierja, Shkolla, etj. Është shumë i fuqishëm.
Gjithmonë vepron për ju. Megjithatë ne kemi vizionin, ndjenjën, idenë, se jemi të lirë dhe në asnjë mënyrë nuk paragjykojmë, në asnjë mënyrë nuk jemi fiks, në asnjë mënyrë makinë. Thashë që ky ishte iluzion. Megjithatë, në të njëjtën kohë nuk është iluzion, në kuptimin që është e mundur të shkrihet makineria e personalitetit dhe të bëhet e lirë. Për këtë është e nevojshme të punoni dhe të punoni për një kohë të gjatë. Puna fillon me Vëzhgimin e Vetvetes. Çfarë do të thotë vetë-vëzhgim? Do të thotë të vëzhgosh si je, si reagon, çfarë të bën negativ, etj. Kjo Punë ju mëson posaçërisht të vëzhgoni disa anë të vetes tuaj në mënyrë jokritike – domethënë, pa justifikuar veten në një mënyrë ose në një tjetër.
Të shohësh atë që e merr si veten tënde, të shohësh makinerinë e përgjigjeve, makinerinë e sjelljes, makinerinë e mendimeve, të paragjykimeve, të ndjenjave – kjo është ideja pas vetëvëzhgimit. Ju do të pajtoheni me mua që një person nuk mund të ndryshojë nëse nuk sheh veten. Por njerëzit bëjnë përpjekjet më fantastike dhe joefektive për ta parë veten. Ata zakonisht mendojnë se duhet të pinë duhan ose të hanë më pak ose të ngrihen më herët ose të punojnë më shumë në punët e tyre për të bërë para etj. Puna me veten, nuk fillon me asgjë të këtij lloji. Fillon me anën psikologjike. Së pari duhet të vëzhgohet kjo anë. Këtu është ajo që ju merrni si të mirëqenë. Së pari duhet të vijë ndryshimi në mendje, ndryshimi në lidhje me veten tuaj, ndryshimi në vetë ndjenjën tuaj.
Siç e dini, të gjithë identifikohen me veten. Dhe ata presin që të fillojnë nga vetvetja ashtu siç janë. Puna ka të bëjë me bërjen e kësaj “vetvete” më pasive. Kush je ti? Çfarë jeni ti? Ju jeni një gjë e ndërtuar pa dobi ose me pak dobi për ju. Por ju jeni një skllav i kësaj gjëje që e merrni si të mirëqenë – kësaj “vetvetes”. Puna është të ndryshosh këtë – bazë mbi të cilën mbështetesh, këtë pranim të verbër, kjo gjë tek ti që nuk e ke pyetur kurrë dhe nuk e ke parë kurrë. Jeta qëndron në ne, kryesisht nga imitimi ynë, mijëra qëndrime, mbrojtës, fotografi, pllaka gramafoni – në fakt, mijëra modele shoqëruese. Ndihemi të pakëndshëm nëse nuk i ndjekim. Është një edicion i vetvetes.
Puna ka të bëjë me pushimin e identifikimit me këtë vetvete të formuar nga veprimi i jetës dhe shtrirja në personalitetin e marrë. Sigurisht që kjo është një çështje shumë e vështirë dhe jo për budallenjtë. Të orientohesh në një mënyrë të re nuk është çështje e lehtë. Njeriu duhet të futet nën këtë “vetvete”. Puna nuk mund të bëjë asgjë për ju nëse filloni nga ky “vetvetja” – domethënë nga personaliteti. Dhe këtu kaq shumë gabojnë dhe nuk mund ta shohin kuptimin. Të gjithë kanë një ndjenjë të shenjtëruar për veten e tyre, ashtu siç janë. Por është në vendin e gabuar – në personalitet. Personaliteti nuk është gjëja e shenjtë në vetvete. Ndjenjat më të thella të vetvetes gjithnjë kanë cilësinë e mrekullueshme të shenjtërisë që jep lumturi.
Por ne e marrim këtë gjë, “veten”, si të shenjtë – dhe kështu kemi ndjenjën në vendin e gabuar – domethënë në vetëvlerësimin, në ndjenjën se kemi të drejtë, në të kaluarën e çmuar. Është e nevojshme ta zhvendosni këtë ndjenjë, të shkoni pas vetes, ta rinovoni atë. T’i përshkruash vetes idenë e diçkaje kaq të thellë, gjithçkaje kaq plot kuptim sa nënkupton fjala “e shenjtë”, është një krim kundër vetvetes. Ju mbani mend mbase, disa prej jush, se si në legjendat e Gralit të Shenjtë, kalorësi i ri që kalon për të gjetur shkollën apo kështjellën mistike nuk duhet t’i bindet nënës së tij. Kjo është e aftë për interpretimet më të vrazhda. Por çfarë do të thotë kjo? “Nëna” është burim i veprimeve dhe ndjenjave dhe mendimeve tuaja.
Njeriu duhet të mos i bindet personalitetit. Në këtë vepër, çfarë është ajo që duhet të vëzhgojmë? Këtë gjë e marrim si të mirëqenë dhe së cilës gjithë ditën i themi UNË. Por nuk është ‘Unë’. Nuk është ‘Unë’ i Vërtetë. Janë shumë UNË fallco të marrë. Është një makinë, një makinë e ‘UNË-ve’ të fituar. Dhe njeriu ecën i lidhur ngushtë me të. Njeriu i bindet atij në çdo pikë. Ai e thotë këtë – dhe ju mendoni se e thoni ju. Ai e bën atë – dhe ti mendon se e bën. Ai e ndjen këtë – dhe ju mendoni se e ndjeni. Ai nmndon se – dhe ti beson se e mendon. Është një model që gjendet në zonat e gjëra asociuese ose të heshtura të trurit. Është modeli juaj, regjistrimet tuaja, përpjekjet tuaja për të formuar veten. Është një grup i vogël i lidhjeve elektrike, nga miliarda, për shkak të të cilave ju gjithmonë duhet të telefononi në të njëjtat vende dhe të merrni të njëjtët numra. Është një makinë në ty.
“Si,” tha Gurdjieff një herë, “është e mundur të krijosh përshtypje në vende të reja në qendra? Kjo është detyra. ” Ai filloi duke i bërë njerëzit të bënin lëvizje të reja. Dhe ai gjithashtu filloi duke i bërë njerëzit të bënin gjëra që nuk ishin mësuar t’i bënin. “E vërteta,” tha ai, është se çdo gjë bëhet mekanike pas një kohe. Si t’i bëjmë gjërat të reja. Gjithçka bëhet mekanike … ”Çfarë mendoni vetë? A e keni marrë këtë ditë mjaft mekanikisht? A i keni marrë problemet tuaja shtëpiake ashtu si gjithmonë? A jeni përpjekur të transformoni ndonjë gjë duke e marrë atë në një mënyrë të re? Është e vështirë, por është e mundur. Ky është objekti suprem i Punës – të heqësh qafe mënyrën mekanike të fituar të dikujt për të marrë gjithçka sipas një modeli, një bashkësie shoqërimesh, një ideje se çfarë është e drejtë apo e gabuar. Subjekti i kësaj vepre është vetvetja. Ju dhe vetja juaj nuk jeni të njëjtë, por i merrni si të njëjtët. Njerëzit identifikohen me veten e tyre.
Ju identifikoheni me veten tuaj dhe kështu vetja bëhet ju. Megjithatë, ju jeni shumë më i vjetër se vetja juaj. Por meqenëse nuk e njohim vetveten, nuk e dimë që ka diçka ndryshe nga vetja dhe vetë e jashtmja bashkohet me të brendshmen dhe nuk ka ndarje. Për të vëzhguar veten fillon të bësh një ndarje. Fillon të ndash veten nga ti. Por në fillim kjo “ti” thjesht Vëzhgon ‘Unë’. Të lëmë pas vetveten nuk është ashtu siç mendojnë njerëzit. Shpesh kur ata mendojnë se po e lënë veten pas, ata vërtet identifikohen më shumë. Puna jep një mësim interesant se çfarë është ajo që ne duhet të vëzhgojmë dhe të lëmë pas.
Sidoqoftë, njerëzit priren të mendojnë se ata e dinë tashmë dhe bëjnë një problem, të themi, të ngrënët, ose, të themi, të pirjes së duhanit, ose ata i mohojnë vetes rroba të mira ose një biletë autobusi kur nuk është e nevojshme ta bëjnë këtë. Një UNË i tillë duhet të vëzhgohet dhe të ndahet. Ata mund të formojnë një sistem shumë të fuqishëm të tiranisë tek një person. Ata lindin nga lidhjett e hershme. Një person mund të mbetet skllav i tyre gjatë gjithë jetës. Është një skllavëri e zymtë që nuk çon në asgjë. Në vetë-vëzhgim ju filloni të vini re se ku jeni të lidhur dhe me çfarë jeni të lidhur. Kjo do të jetë në përputhje me ndjenjën e punës, sepse Puna tregon jetën dhe veprimin e saj mbi ju. Puna është kundër jetës mekanike. Jeta ka krijuar UNË që tregtojnë me ne dhe madje na hanë.
Hapi i parë në Punë është të fillosh të çlirohesh nga vetja. Kjo Punë nuk është duke i shtuar diçka vetes, por duke i hequr vetes dhe është vetëm ajo që është e padobishme për zhvillimin e dikujt që Puna kërkon të largojë.
