Ne kemi folur tashmë për idenë e një goditjeje të domosdoshme për zhvillimin progresiv dhe vazhdimin e diçkaje dhe kemi parë se si Ligji i Shtatës nga një pikëpamje mund të quhet Ligji i Goditjes. Në zhvillimin e një sendi, qoftë zhvillimi i një krijese të gjallë, apo zhvillimi i një ideje, apo të mësuarit e një teme të vështirë, ose kryerja e ndonjë diçkaje, ose shndërrimi i një gjëje në një tjetër, fazat e njëpasnjëshme mund të përfaqësohen nga fazat e një oktave në ngjitje: Do, Re, Mi, Fa, Sol, La, Si, Do. Do të duhet të vijë një goditje midis Mi dhe fazës Fa që ajo gjë të vazhdojë në rendin e saj të duhur të zhvillimit. Përndryshe do të devijojë nga rruga e saj dhe do të bëhet diçka tjetër. Faza e Fa nuk do të arrihet. Ne jemi të njohur me faktin se civilizimi nuk ecën përtej një pike dhe gjithashtu edhe ne, personalisht. Kjo është për shkak se ajo goditje që është e nevojshme nuk jepet, ose nuk merret, ose nuk krijohet.

Le të studiojmë goditjet te Njeriu. Në rastin e Njeriut, goditja e parë e nevojshme për jetën e tij nuk ka pse të krijohet. Është dhënë në pikën 3 në Enneagram dhe merret si ajër që ne thithim. Nëse një njeri nuk pranon të marrë frymë – gjë që nuk është e mundur – ai do të vdiste. Ose nëse ai do të thithte diçka tjetër, siç është monoksidi i karbonit, goditja do të jepej por nuk do të merrej – domethënë, ai do të merrte frymë por jo ajër (energji) dhe kështu do të vdiste. Dhënia dhe marrja e kësaj goditje është thelbësore për jetën. Nëse nuk jepet, organizmi fizik pushon së funksionuari. Mos harroni këtu që gjithçka merr frymë, përfshirë tokën. Është shumë interesante të kuptosh që gjithçka merr frymë dhe se kjo goditje është e nevojshme në të gjitha gjërat.

Në rastin e Njeriut dy goditje të tjera janë të mundshme, por jo thelbësore. Ato nuk i janë dhënë ose marrë por duhet të krijohen. Pozicioni i tre goditjeve tregohet në këndet e trekëndëshit në pikat 3, 6 dhe 9.  Një njeri që ka vetëm goditjen e parë, në pikën 3, që punon tek ai, është një njeri i një lloji të veçantë. Një njeri që ka goditjet e para dhe të dyta duke punuar në të është një njeri i një lloji tjetër. Një njeri që i ka të tria goditjet në punë është një njeri krejt i ndryshëm nga njeriu i parë ose i dytë. Krijimi i këtyre tre llojeve të njerëzve përshkruhet në mënyrë progresive në dy kapitujt e parë të Zanafillës në lidhje me 7 ditët e krijimit, i cili e ndan Njeriun në 7 kategori të ndryshme dhe nuk e merr atë si një të njëjtë ose si të barabartë. Dallimi i parë i gjerë bëhet midis Njeriut Mekanik dhe Njeriut të Vetëdijshëm.

Përshkrimi i parë i Njeriut te Zanafilla është i Njeriut mekanik ose të vdekur. Njerëzimi mekanik thuhet se është në gjumë dhe nganjëherë është i vdekur, po ashtu si edhe thuhet se shumë njerëz që ecin përreth nesh kanë vdekur shumë kohë më parë. Po kështu në Dhjatën e Re, Krishti i referohet «të vdekurve që varrosin të vdekurit e tyre». Njeriu mekanik nuk ka goditje në punë në të, përveç goditjes mekanike të frymëmarrjes. Sidoqoftë, termi frymëmarrje është diçka që zbatohet edhe në goditjen e dytë, siç do ta shohim. Çështja këtu është, se shfaqet ideja e Njeriut të vdekur, që jeton. Për t’u zgjuar nga gjendja e të qenit person i vdekur, një njeri duhet t’i japë vetes goditjen e dytë, në pikën 6. Le të shqyrtojmë së pari njeriun “e vdekur”. Është e pamundur ta përshkruash atë shkurtimisht. Ai është njeriu i shqisave, pa një jetë të brendshme, njeriu që i përshkruan vetes fuqitë e tij, njeriu i vetëvlerësimit, për të cilin gjithçka e vërtetë qëndron në botën e jashtme, njeriu që nuk ka filluar të mendojë apo ndjejë përtej vetvetes. Ky njeri quhet në Zanafillë “mbeturinë e zbrazët”. Ky është njeriu i errësirës në të cilin nuk ka dritë.

A do të mendojmë secili prej nesh se nuk jemi vetë në këtë gjendje? Për të marrë një shembull – ky njeri i vdekur ose njeri me mendje në errësirë, është njeriu Hasnamus – domethënë, njeriu, mirëqenia e të cilit varet nga keq-qenia e mijëra e miliona të tjerëve. Një njeri i tillë nuk mund të mendojë në terma përtej vetes dhe asaj që dëshiron. Nuk ka asnjë “dashuri për të afërmin” – domethënë, asnjë zhvillim emocional përtej dashurisë ndaj vetvetes dhe interesit vetjak. Ose, në terma të punës, nuk ka asnjë fuqi të konsiderimit të sinqertë të jashtëm, asnjë aftësi për ta vendosur veten vërtet në pozicionin e një personi tjetër dhe për të menduar dhe ndjerë ashtu siç mendon dhe ndien, nëse nuk i përket interesit vetjak dhe sferës personale e meritës së vet. Kjo është gjendja e përgjithshme e Njeriut. Në Punë është e nevojshme të tejkalohet kjo gjendje dhe është shumë e vështirë për ta bërë këtë për të gjithë. Sidoqoftë, është e nevojshme ta bëjmë këtë përfundimisht, sepse hapi që duhet të hidhet është përtej asaj që është aktualisht. Kushti i parë është një goditje e administruar në gjendjen aktuale të mendjes dhe ndjenjës. Njeriu duhet të fillojë të mendojë ndryshe dhe pastaj të ndjehet në një mënyrë të re. Por nëse dikush nuk has diçka që e bën të mundur këtë, ai do të mbetet si një hap i pa ndërmarrë. Kështu që ai njeri do të vazhdojë të tingëllojë si  e njëjta notë gjatë gjithë jetës së tij – siç ndodh me shumicën e njerëzve.

Tani le të shqyrtojmë njeriun që fillon t’i japë vetes goditjen e dytë, në pikën 6. Ai nuk është më një njeri i vdekur, i kotë dhe i pavlefshëm. Shikoni për një moment në Enneagram në pikën 6. Këtu është pika ku mësimi ezoterik mund të hyjë te një njeri dhe të fillojë një oktavë të re në të. Shikoni oktavën e parë, e bërë e mundur nga goditja e dhënë mekanikisht dhe e marrë mekanikisht nga organizmi vetë-zhvillues, e cila përmbahet në rreshtin e parë: “Në fillim Zoti krijoi qiellin dhe tokën” – domethënë dy nivele një të lartë dhe një më të ulët. Kjo i referohet Njeriut të vdekur sepse pastaj thotë: “Dhe toka ishte e shkretë dhe e zbrazët; dhe errësira ishte mbi sipërfaqen e humnerës”. Tani shikoni në pikën 6 ku është e mundur hyrja e diçkaje të re. Është e mundur. Nuk është e nevojshme për të jetuar në jetën e zakonshme. Por është një pikë ku diçka është e mundur. Këtu kjo Punë hyn në planin e Njeriut, i konsideruar ndriçues në një organizëm vetë-zhvillues nga krijimi. Tek Zanafilla kemi idenë se Njeriu si njeri ka vdekur në vetvete – megjithatë ai është krijuar nga Zoti duke pasur një qiell dhe një tokë brenda tij ..

Por megjithëse i vdekur, ai ka mundësinë e zhvillimit, së pari në lidhje me “tokën” dhe pastaj me “qiellin”. Ana e jashtme e një njeriu është “toka” e tij dhe ana e brendshme është “qielli” i tij. Që një njeri i “vdekur” të ndryshojë, toka e tij duhet të zhvillohet dhe të mbillet, por së pari duhet t’i jepet dritë. Kështu vazhdon të thuhet: “Dhe Zoti tha, le të ketë dritë”. Kjo është faza e parë e të vdekurve që fillojnë të bëhen të gjallë. Ky njeri që zgjohet, ky njeri që ngrihet nga vdekja, ky njeri që kërkon të vijë në qiellin e tij përmes dritës që nuk është errësirë ​​- dhe të kuptojë këtu që jeta e shqisave dhe inteligjencës së bazuar në to është errësirë ​​- Ky zgjim i njeriut mundësisht arrin gjendjen e të qenit një shëmbëlltyrë e Zotit. Në ditën e gjashtë “Zoti e krijoi Njeriun në shëmbëlltyrën e tij, në shembëlltyrën e Zotit që e krijoi atë”. E gjithë ajo që i paraprin kësaj i referohet Njeriut që ngrihet nga “i vdekuri” dhe në fazat që çojnë në bërjen e tij një “shëmbëlltyrë të Zotit”. Më lejoni ta përsëris. Njeriu në nivelin e tij më të ulët, të errët referohet kështu: “Dhe toka ishte e shkretë dhe e zbrazët; dhe errësira ishte mbi sipërfaqen e humnerës; dhe fryma e Perëndisë lëvizte mbi sipërfaqen e ujërave”.

Ky është fillimi i zgjimit. Pastaj dita ditës – domethënë fazë pas faze, në gjuhën e lashtë të shëmbëlltyrave – «toka» e Njeriut mbillet dhe më në fund Njeriu krijohet në «shëmbëlltyrën e Zotit» në ditën e gjashtë. “Dhe Zoti e krijoi Njeriun në shëmbëlltyrën e tij, në shëmbëlltyrën e Zotit e krijoi atë.” Tani në ditën e shtatë me sa duket është krijuar një njeri tjetër. Për këtë njeri thuhet se “Zoti i dha frymën në hundë dhe Njeriu u bë një shpirt i gjallë”. Këtu kemi një njeri në kontakt me Zotin. Ai nuk është thjesht një imitim ose imazh i Zotit por në të vërtetë një shpirt i gjallë në kontakt me frymën e Zotit. Le të kuptojmë thjesht se për 3 lloje njerëzish flitet në këto dy kapituj hapës të Zanafillës – Njeriu i vdekur, Njeriu në shëmbëlltyrën e Zotit dhe Njeriu që në të vërtetë është bërë një shpirt i gjallë. Me anë të komentit unë dëshiroj t’i lidh këta 3 burra me 3 goditjet e paraqitura në trekëndëshin e Enneagramit. Kemi folur tashmë për Njeriun e vdekur – domethënë, Njeriun në të cilin funksionon vetëm goditja e parë.

Por është e qartë se një Njeri i dytë mund të ekzistojë, ai në të cilin goditja e parë dhe e dytë janë në punë. Unë do ta krahasoj këtë Njeri me Njeriun që është një shëmbëlltyrë e Zotit, dhe më vonë do të krahasoj Njeriun në të cilin të tre goditjet punojnë me Njeriun e krijuar në ditën e shtatë që është një “shpirt i gjallë” – domethënë, jo një imazh të Zotit, por ai që është në një farë mënyre i lidhur drejtpërdrejt me nivelin më të lartë të të kuptuarit të mundshëm për Njeriun, i shprehur këtu si frymëmarrje e frymës ose ajrit të Zotit. Ky Njeri në Punë quhet Njeriu Nr. 7 – Unë dua të them që kategoria më e lartë e Njeriut në këtë sistem quhet Njeriu Nr. 7. Thuhet se ai është një njeri njohuria dhe qenia e të cilit janë të dyja në nivelin e tyre më të lartë, kështu që i gjithë kuptimi i tij rezultues është praktik. Kjo do të thotë, se nuk ka asgjë që ai e di se nuk mund ta bëjë. Ky unitet i pragut të dijes, qenies dhe gjithëkuptimit i përket vetëm Njeriut Nr. 7 dhe si pasojë thuhet se e gjithë ajo klasë e Njeriut që i përket kategorisë Nr. 7 e kuptojnë njëri-tjetrën dhe flasin një gjuhë të përbashkët.

Në kontrast të fortë, ne duhet të reflektojmë për gjendjen e gjërave që i përkasin nivelit tonë dhe botës në përgjithësi, ku askush nuk kupton askënd tjetër dhe nuk ka gjuhë të përbashkët edhe midis atyre që flasin të njëjtën gjuhë në një kuptim të drejtpërdrejtë. Edhe nga ky reflektim i vetëm, i cili është i kuptueshëm, ne mund të kapim diçka nga niveli i Njeriut Nr. 7 si i krahasuar, me nivelin tonë. Njerëz të tillë i përkasin një bote tjetër, psikologjikisht. Bota jonë jeton në Rrethin e Babelit, në ngatërrimin e gjuhëve – jo thjesht gjuhë fjalë për fjalë, por konfuzion i keqkuptimeve tona në nivelin tonë. Këtu, në këtë Punë, ne po përpiqemi të mësojmë një gjuhë të përbashkët si hapin e parë, në mënyrë që të kuptojmë njëri-tjetrin pak më mirë dhe të jemi në gjendje të flasim në një lloj mënyre reale me njëri-tjetrin. Megjithatë, nuk mund të themi që ky hap është arritur, por mund të themi se është një hap i mundshëm dhe i kuptueshëm. Nëse të gjithë do të ishin në kontakt me të njëjtën gjë dhe do ta ndienin atë në të njëjtën mënyrë, duhet të kishim një mirëkuptim të përbashkët. Njeriu Nr.7 është në kontakt me qendrat më të larta. Në Zanafillë, ky Njeri i krijuar për herë të fundit që ka një “shpirt të gjallë” është në kontakt me Zotin.

Sa i përket vetes, duhet të imitojmë një gjendje më të lartë. Ne duhet të jemi shëmbëlltyra të Zotit. Kjo mund të duket fantastike por nuk dua të që të mbetet e tillë. I referohem një njeriu që fillon t’i japë vetes goditjen e dytë. Ai është i krahasueshëm me Njeriun “i krijuar në shëmbëlltyrën e Zotit”. Ai është një imazh: nuk është në kontakt të drejtpërdrejtë. Ai nuk ka vdekur, as nuk është një “shpirt i gjallë”, por në mes. Le të kthehemi te goditja e dytë – domethënë e para nga goditjet që janë të panevojshme për jetën. Është e panevojshme për jetën, por është thelbësore për zgjimin nga gjumi. Mos harroni se në fillim Njeriu është krijuar me një tokë dhe një qiell dhe se përndryshe nuk do të kishte dhe nuk mund të kishte asnjë mësim ezoterik, i cili bazohet në njeriun që arrin një gjendje tjetër ose më të lartë të vetvetes, të quajtur “qiell”. Nëse ky gjendjet më e lartë do të sundonte gjendjen më të ulët, ose tokën, atëherë ajo që ne lutemi në “Lutjen e Zotit në lidhje me vullnetin e qiellit që bëhet në tokë do të përmbushej.

Së pari fryma e Zotit lëviz në humnerë dhe pastaj bëhet dritë. Për të filluar zgjimin, një njeri duhet të takojë ezoterizmin, forcën e tij, idetë e tij dhe pikëpamjet e tij. Kjo është dritë. Pastaj njeriu duhet të mësojë të vëzhgojë veten e tij në një mënyrë të tillë që të ndahet nga vetja dhe gjithashtu të ndajë veten nga gjendjet e kota emocionale, mendimet, ndjenjat, llojet e identifikimit, gjendjet e gjumit, negativiteti, etj., Ky është kuptimi i këtyre fjalëve: “Dhe Zoti tha: Le të jetë dritë; dhe ishte dritë. Dhe Zoti e pa dritën që ishte e mirë; dhe Zoti e ndau dritën nga errësira. Dhe Zoti e quajti dritën Ditë dhe errësirën Natë. Dhe ishte mbrëmje dhe ishte mëngjes, një ditë”.

Kjo quhet një ditë – domethënë faza e parë e zgjimit, faza e parë e të qenit më i vetëdijshëm, një ditë në krijimin e një njeriu të zgjuar. Dhe kjo mund të thuhet se është faza jonë në përgjithësi. Disa ndiejnë se diçka lëviz, disa shohin pak dritë, etj. Për sa kohë që praktikojmë punën dhe e zbatojmë atë tek vetja, ne po i japim vetes goditjen e dytë. Unë flas në një kuptim të përgjithshëm. Dua të them – dhe e kam thënë edhe më parë – që veprimi i Punës mbi një njeri si tërësi fillon me goditjen e dytë. Të vëzhgosh veten, të vëresh se çfarë po ndodh në vetvete, të ndahesh nga gjendjet e padobishme dhe të fillosh të shohësh fotografitë e vetes, të mbash mend qëllimet e tij, të luftosh kundër identifikimit me çdo gjendje emocionale dhe mendimi – dhe kështu me radhë – e gjithë kjo i përket goditjes së dytë, qëllimi i së cilës është të rrisë dritën e vetëdijes në mënyrë që të bëhemi të vetëdijshëm për veten tonë, për të filluar.

Le të përpiqemi të riformulojmë ato që janë thënë më lart në mënyrën e komentimit në Enneagram. Një njeri është lindur i aftë për një zhvillim të brendshëm. Për këtë arsye ai ka tokën dhe qiellin brenda tij. Sikur të ishte vetëm tokë, ai do të ishte i paaftë për ndonjë zhvillim të brendshëm. Për tu krijuar një organizëm që zhvillohet vetë duhet të mësoni se keni në vetvete nga krijimi një gjendje më të lartë të mundshme të vetes. Për shembull, një vezë është bërë me një mundësi që të bëhet zog. Prandaj ka një tokë dhe një qiell që përmbahen në fillimet e saj. Një farë, një lis, etj është në të njëjtën pozitë. Njeriu mund të mbetet tokë, në këtë rast ai i shërben natyrës. Por për të përsëritur gjuhën e vargut të parë të Zanafillës: “Në fillim Zoti krijoi qiellin dhe tokën”.

Nëse imagjinoni se Zanafilla ka të bëjë me krijimin e botës, sistemit diellor, ju po bëni një gabim të madh. Literatura ezoterike merret pa ndryshim me vetë Njeriun dhe mundësitë e tij. Shkenca ezoterike merret me vetë Njeriun dhe Njeriu në vetvete dhe me atë që ai mund të bëhet, me atë që është kuptimi i tij. Shkenca e zakonshme merret me botën e jashtme dhe natyrën e strukturës së saj etj. Zanafilla është një libër ezoterik, jo një libër shkencor dhe, meqenëse ezoterizmi merret me Njeriun dhe mundësitë e tij, kur thotë se “në fillim Zoti krijoi qiellin dhe tokën”, i referohet Njeriut, i referohet kësaj veze, kësaj peme lis, kësaj fare, e cila krijohet me mundësinë e arritjes së një niveli më të lartë të zhvillimit. Niveli më i ulët quhet tokë, niveli më i lartë quhet qiell. Një lis i marrë në vetvete është në nivelin e tokës, por kur në etapa të njëpasnjëshme ai vdes për vete dhe përfundimisht bëhet një lis, ai arrin në parajsë – d.m.th. zhvillimin më të lartë të vetvetes. Por në fillim lisi u krijua me tokën dhe qiellin e tij, nivelin më të ulët dhe nivelin më të lartë. Tani e dini që toka e një njeriu duhet të mbushet me mendime, ide, emocione, afeksione, konceptime, përpara se një njeri të arrijë një nivel më të lartë të vetvetes.

Të gjitha këto përfaqësohen nga objekte fizike – p.sh. Njeriu mund të arrijë në fazën e zhvillimit të tij të brendshëm tek ajo që thuhet në vargun 11, që toka të lëshojë barishte të buta dhe pema frutore të japë fryte. Kjo i referohet fazave të ndryshme të të kuptuarit, fazave të ndryshme të njohjes, dhe më në fund një njeri krijohet në shëmbëlltyrën e Zotit. Nga pikëpamja e ezoterizmit një njeri nuk është thjesht trupi i tij fizik, forca e tij, dhuna e tij, instinktet e tij primitive: një njeri është kuptimi i tij, nga pikëpamja ezoterike dhe ka shumë pak njerëz të tillë nga kjo pikëpamje. I gjithë ezoterizmi ka të bëjë me kapërcimin e dhunës, me rritjen e vetëdijes, së pari nga vetja dhe pastaj nga të tjerët. Supermeni nuk është një kopje gjigande e një njeriu të zakonshëm: mbinjeriu është një lloj krejt tjetër njeriu. Një njeriu të zakonshëm mekanik – dmth. një njeriu pak a shumë siç jemi të gjithë akoma – i jepet goditja e parë, por fillimi i një lloji të ri njeriu fillon nga pika ku – për të cituar Zanafillën – «fryma e Zotit lëviz mbi sipërfaqen e ujërave».

Siç e dini, uji i referohet të vërtetës, në gjuhën e shëmbëlltyrave. Kur një njeri ka qendrën magnetike në veten e tij, megjithëse toka e tij mund të jetë “pa vlerë dhe e zbrazët” dhe në errësirë të dendur, ai do të ndiejë se duhet të ketë diçka tjetër përveç botës së jashtme të shqisave në të cilën ai gjendet. Dhe kështu diçka mund të lëvizë në mendjen e tij, e cila është fillimi i kuptimit të tij të së vërtetës, dhe gjendja e tij e ardhshme mund të jetë që ai të fillojë të shohë dritën. Por nëse nuk ka lëvizje në të në këtë kuptim, nëse ai e ndjen se realiteti është vetëm në botën e shqisave në këtë kaleidoskop gjithnjë të kthyeshëm të konfuzionit, atëherë asnjë frymë e ezoterizmit nuk do të lëvizë tek ai, dhe Zoti – d.m.th. ezoterizmi – nuk do të jetë në gjendje të krijojë dritë. Le ta përfundojmë këtë koment duke thënë se njohuria ezoterike është dritë. Është dritë për ata që kanë fillruar të lëvizin tashmë. Dhe goditja e ezoterizmit vjen në pikën 6 në Enneagram.

SHËNIM
Trekëndëshi ka tre pika në të të shënuara me numrat 3, 6, 9. Ne kemi prekur vetëm pikat 3 dhe 6. Në Punë këto pika quhen “Pikat e goditjes”. Pika 3 është një goditje mekanike e dhënë nga ajri i tërhequr në mushkëri dhe i marrë nga gjaku. Pika 6 nganjëherë quhet pika e Goditjes së Parë të Vetëdijshme sepse mekanikisht nuk jepet. Për këtë arsye pika 6 nganjëherë quhet Shoku i Parë i Vetëdijshëm dhe pika 9 Shoku i Dytë i Vetëdijshëm. Kjo nomenklaturë bazohet në konceptimin e mekanikes dhe të vetëdijshmes.