Njeriu jeton në jetë nën ligjin e Rastësisë dhe nën dy lloje ndikimesh që varen përsëri nga rastësia. Lloji i parë janë ndikimet e krijuara nga vetë jeta. Ndikimet e racës, kombit, vendit, klimës, familjes, arsimit, shoqërisë, profesionit, sjelljeve, zakoneve, pasurisë, varfërisë, ideve, etj. Lloji i dytë janë ndikimet e krijuara jashtë kësaj jete, ndikimet e “rrethit të brendshëm”, ose ndikimet ezoterike – ndikimet, të krijuara nën ligje të ndryshme, edhe pse në tokë. Këto influenca ndryshojnë nga të parat prej faktit se ato janë të vetëdijshme në origjinë. Kjo do të thotë që ato janë krijuar me vetëdije nga njerëz të vetëdijshëm për një qëllim të caktuar. Influencat e këtij lloji zakonisht mishërohen në formën e sistemeve dhe mësimeve fetare, doktrinat filozofike, veprat e artit etj.

Ato janë futur në jetë për një qëllim të caktuar dhe përzihen me ndikimet e llojit të parë. Por duhet të kihet parasysh se këto ndikime janë të vetëdijshme vetëm në origjinën e tyre. Hyrja në vorbullën e përgjithshme të jetës bën që ato të bien nën ligji e përgjithshëm të rastësisë dhe fillojnë të veprojnë në mënyrë mekanike, domethënë, ato mund të veprojnë mbi një njeri të caktuar të caktuar ose mund të mos veprojnë; ato mund të arrijnë tek ai ose jo. Në ndryshimet dhe shtrembërimet e pësuara në jetë përmes transmetimit dhe interpretimit, ndikimet e lloji të dytë shndërrohen në ndikime të llojit të parë.

Kur ne jemi nën Ligjin e Rastësisë, ne udhëhiqemi nga forca që vijnë nga jeta e jashtme si rivaliteti, ambicia, etj. Ne nuk e dimë se ka kuptime të tjera, të brendshme, të mundshme për një person që fillon të punojë me veten. Për sa kohë që nuk keni burime të tjera përveç burimeve që jeta ju siguron për momentin, të tilla si marrja e një pune më të mirë, marrja e më shumë para, marrja e një zyre në detyrë, ose më shumë medalje, etj, ju jeni duke u shtyrë nga ai grup vlerash që rrjedhin nga jeta. Një person i tillë është nën Ligjin e Rastësisë. Për shembull, ai papritmas mund të vrasë veten nëse burimet e tij që rrjedhin nga jeta ndërpriten në mënyrë të dhunshme, të themi, nëse ai humbet të gjitha paratë e tij, ose nuk arrin të marrë punën që aq shumë kishte dëshiruar. Nga se varen ndjenjat e një personi të tillë për veten e tij? Sa, kuptimi i ekzistencës suaj varet nga gjërat e jashtme, nga pozicioni, merita, reputacioni, pasuria etj. Çështja është: nga vijnë domethëniet për ekzistencën tuaj? Nga shoqëria juaj, nga lidhjet tuaja?

Njerëzit zakonisht kanë mospëlqime kundrejt njëri-tjetrit dhe arsyet janë të njëjta. Prandaj ne duhet të kuptojmë mekanizmin tonë dhe gradualisht të mos reagojmë mekanikisht ndaj mekanizmit të të tjerëve, pasi ne nuk e kuptojmë mekanizmin as në veten tonë, as te njerëzit e tjerë. Ne imagjinojmë se lehtësisht mund të silleshim ndryshe. Ne presim që njerëzit e tjerë të sillen ndryshe dhe ata gjithashtu presin që ne të sillemi ndryshe. Por ne nuk e kuptojmë se ne ose ata nuk mund të flasim ose të veprojmë shumë ndryshe. I gjithë ky qëndrim i gabuar bazohet në iluzionin se ne vetë dhe të tjerët jemi njerëz të vetëdijshëm. Kjo do të thotë, ne i konsiderojmë njerëzit e tjerë, jo si makina që nuk mund të kontrollojnë ato që thonë dhe bëjnë, por si njerëz që mund të ndryshojnë lehtësisht qenien e tyre dhe të sillen në një mënyrë krejt të re, kur pritet ta bëjnë këtë. Shkurt, ne nuk e kuptojmë që ne dhe gjithë pjesa tjetër e botës, jemi makina të drejtuara nga jashtë nga jeta dhe se e gjithë bota është në gjumë. Për të mos u drejtuar nga jeta, kërkohet një zhvillim i veçantë i brendshëm.

Marrim p.sh, një njeri ambicioz që shpreson të ngjitet në shkallët e suksesit shoqëror. Ai bën një fjalim për të ardhur keq i cili është kritikuar kudo. Cili do të jetë rezultati? Ai do të jetë në dëshpërim total. Ose, një grua shpenzon të gjitha paratë e saj në çast në një fustan të bukur dhe shpreson të prodhojë një ndjesi, por ndodh që të gjithë e injorojnë atë. Ajo ndihet të paktën në depresion. Pse? Sepse në të dy rastet, njerëzit nxjerrin ndjenjën e tyre për veten e tyre, kuptimin e ekzistencës së tyre, nga ajo që është jashtë vetvetes, nga të tjerët – d.m.th. nga jeta. Thjesht imagjinoni nëse dikush futet në burg për diçka jo shumë të rëndësishme. Do të ndjente se ndjenja e meritës, reputacionit, do dëmtohej dhe që nga tani e tutje nuk do të shfaqej si i njëjti person për “miqtë e respektuar”, të cilët ndoshta vetëm dëshirojnë ta shohin në telashe.

Këta shembuj dhe shumë shembuj të tjerë që mund të jepen nga vetëvëzhgimi juaj, tregojnë sesi ju e nxirrni kuptimin e vetes pa e parë atë. Kjo është sigurisht e lidhur ngushtë me ndjenjën e zakonshme të UNIT tuaj imagjinar. Dhe për sa kohë që do nxirrni ndjenjat për veten tuaj nga UNI imagjinar, i cili e merr forcën e tij nga kuptimi i jashtëm i këtij lloji, ju do të jeni nën Ligjin e Rastësive. Kjo do të thotë se çdo gjë mund të ndodhë me ju. Disa prej jush do të duhet të kujtojnë që Personaliteti është nën, të themi, 48 forca vepruese dhe pjesa më e brendshme tek ju, pjesa më e vërtetë, është vetëm nën 24 forca vepruese. Sigurisht, ky është një formulim i përgjithshëm, një përshkrim i shkurtër i diçkaje që është shumë më e vështirë dhe e ndërlikuar sesa thjesht këto shifra.

Duke supozuar se keni arritur një fuqi të caktuar të vetë-vëzhgimit dhe në një moment të caktuar në hapësirë dhe kohë e kuptoni se jeni negativ dhe gjithashtu e kuptoni se duke qenë negativ ka diçka të gabuar tek ju mjaft larg nga vetja juaj reale. Ju atëherë filloni të jeni përgjegjës ndaj vetvetes. Dhe kur kjo fazë është arritur, ju filloni të ndaloni të jeni një makinë e drejtuar nga jeta e jashtme dhe bëheni një person që kalon nga Ligji i Rastësive në Ligjin e Fatit. Nëse filloni të punoni vetë, përveç përpjekjes për të punuar në lidhje me jetën, do të filloni të krijoni në veten tuaj një tjetër burim kuptimi. Nëse do të ndiqni këto kuptime, jo vetëm që marrëdhënia juaj me jetën do të përmirësohet shumë, por marrëdhënia juaj me veten dhe kjo gjë e ndërlikuar, që deri më tani keni marrë si veten tuaj dhe nuk keni menduar për të, do të ndryshojë.

U bë një pyetje. Një shembull konkret u mor në lidhje me vrasjen e një ministri në Kajro. Pyetja mori këtë formë: “Pse u qëllua shoferi? A ishte rezultat i Qenies së tij? Si e shpjegohet një incident të tillë? Kjo është pyetje shumë interesante për tu diskutuar. Qenia (ajo që je nga brendanë një moment të caktuar) tërheq jetën e dikujt, prandaj nga ky këndvështrim ishte Qenia e shoferit që tërhoqi vdekjen e tij në atë moment, domethënë, që ai njeri mund të jetë ose nën Ligjin e Rastësisë ose nën Ligjin e tij të Fatit. Pyetja merr më pas këtë formë: “A ishte vdekja e shoferit për shkak të Fatit të tij apo ishte për shkak të Aksidentit?” Tani nëse shoferi kishte qenë nën Ligjin e Fatit të tij, atëherë vdekja e tij ishte për shkak të Fatit të tij, por nëse ishte nën Ligjin e Rastësisë vdekja e tij ishte aksidentale.

Njerëzit do të thonë se nëse gjendja jonë e Qenies tërheq jetën tonë, rrjedh se gjithçka që na ndodh është Fat dhe për këtë arsye e pashmangshme dhe e paracaktuar. Por ne duhet të kuptojmë se çfarë do të thotë Qenie në gjendjen ku jemi. Qenia jonë është një përzierje. Është e përbërë nga Personaliteti dhe Thelbi. Kjo do të thotë që, niveli ynë i Qenies, siç jemi në jetë, nuk është një gjë, por shumë gjëra të ndryshme, dhe pjesët e ndryshme të Qenies sonë janë nën veprimin e ligjeve të ndryshme. Ajo pjesë e Qenies sonë që është thelbësore është sipas Ligjit të Fatit: ajo pjesë e Qenies sonë që është Personaliteti, është nën Ligjin e Aksidenteve. Dhe kjo përzierje e esencës, personalitetit dhe personalitetit të rremë përbën nivelin tonë të përgjithshëm të Qenies për momentin. Personaliteti i rremë është nën 96 forca, Personaliteti është nën 48 forca, Thelbi është nën 24 forca.

Niveli ynë i Qenies është pra një gjë shumë e komplikuar. Kur Personaliteti gradualisht bëhet më pasiv – dhe kjo do të thotë se nuk merr aq shumë ngarkesë për ne – Thelbi ynë fillon të rritet. Kjo do të thotë që ne fillojmë të rritemi në Fatin tonë. Ju nuk duhet të mendoni se Fat do të thotë diçka fatale në kuptimin e vdekjeprurjes. Do të thotë diçka krejt e kundërta. Do të thotë që kur ndihemi më thelbësorë dimë shumë më tepër se cila është jeta jonë e vërtetë, çfarë duhet të bëjmë dhe të mendojmë. Me fjalë të tjera, ne fillojmë të dimë se kush jemi mjaft larg asaj që jemi mësuar të jemi apo e kemi imagjinuar veten të jemi. Hipnotizmi i jetës, siç e dini të gjithë, është një forcë shumë e fuqishme, dhe ngjarjet e mëdha dhe të ndryshueshme të jetës ushtrojnë gjithmonë këtë forcë të jashtëzakonshme hipnotike mbi ne.

Ne mund të betohemi që kurrë të mos e bëjmë këtë ose atë ose, le të themi, të mos bëjmë kurrë luftë – por kur ngjarja të ndodhë, kur daullet fillojnë të bien, ne harrojmë zgjidhjet dhe identifikohemi me ngjarjen. Ouspensky tha dikur që mijëra njerëz që kujtojnë luftën e fundit janë plotësisht të sigurtë se ata kurrë nuk do t’i lejojnë vetes të përfshihen në një luftë tjetër. Ai tha që kjo ishte plotësisht e drejtë por që kur ngjarja e një lufte tjetër filloi të veprojë mbi ta, ata harruan dhe filluan të shihnin gjithçka nga një këndvështrim tjetër. I pyetur pse ndodhi kjo, ai tha se ishte për shkak të dy gjërave, njëra që Njeriu nuk mund të “kujtojë” dhe tjetra që Njeriu është mekanik, një makinë që vepron nga jeta e jashtme. Mbaj mend që debatova me të në një rast dhe i thashë që shumë njerëz mbajnë mend tmerret e luftës së fundit dhe që nëse do të ndodhte një luftë tjetër praktikisht askush nuk do të luftonte.

Ai tha shumë seriozisht: “Ju nuk e kuptoni akoma çfarë do të thotë mekanizim. Ju nuk e shihni aq thellë këtë gjë. Ju mendoni se Njeriu ka Vullnet të vërtetë dhe Kujtim të Vërtetë. Ju jeni duke argumentuar nga këndvështrimi se Njeriu është tashmë i vetëdijshëm. Tragjedia është se Njeriu e merr veten si të vetëdijshëm dhe nuk e sheh se është mekanik. Çfarë do të thotë mekanike? Do të thotë që diçka drejtohet nga diçka tjetër. Njeriu drejtohet nga rrethanat e jashtme, nga jeta. Jeta është si një rrip perfekt që përdor makinën Njeri. Njerëzit nuk e kuptojnë këtë, njerëzit gjithmonë mendojnë se mund të bëjnë dhe kur ata bëjnë diçka në kundërshtim me mendimet që ata kishin shprehur më parë ata nuk shohin ndonjë kontradiktë për shkak të veprimit të zbutësve. Zbutësat psikolgjikë janë gjërat më të tmerrshme tek ne: veprimi i tyre është të lehtësojnë tronditjen e kundërshtive. Unë ju siguroj tha – se kur të shpërthejë lufta tjetër, të gjithë do të harrojnë gjithçka që menduan dhe ndjenë më parë.

Ne jemi pjesë e jetës organike, kjo makinë e madhe që është krijuar për arsye kozmike për të transmetuar ndikimet që zbresin nga pjesa e sipërme e Rrezes së Krijimit. Askush nuk mund të kuptojë siç duhet se çfarë ndodh në këtë Tokë dhe të gjitha tragjeditë e tij, përveçse nëse ai ka një ide të qartë se ne jemi pjesë e një makinerie të gjallë që nuk është ndërtuar për qëllime të dobishme personale.

Kjo makinë e quajtur jetë organike u krijua nga Dielli – domethënë nga ndikimet që janë të vetëdijshme – jo vetëm për të furnizuar pjesën që mungon në Rrezen e madhe, por edhe për të bërë të mundur që jeta në Tokë të zhvillohet lart në shkallën e Mësimeve Ezoterike. Njeriu mund të ngjitet në këtë oktavë anësore nga Dielli. Inteligjenca Hyjnore e këtij niveli të Diellit ka bërë dy gjëra të cilat duken në pamje të parë plotësisht kontradiktore. Ajo ka krijuar jetën organike në pikën kur është dashur dhe në të njëjtën kohë ka bërë të mundur që Njeriu si pjesë e jetës organike të ngjitet në këtë shkallë. Kjo ngjitje varet nga zhvillimi i brendshëm i një njeriu të caktuar, niveli i qenies së të cilit karakterizohet nga zotërimi i Qendrës Magnetike. Një njeri, pra, mund të qëndrojë në gjumë në makinerinë e madhe të Rrezes së Krijimit dhe thjesht të përdoret prej saj ose ai mund të fillojë të zgjohet dhe të kuptojë se ekziston një mundësi tjetër që mund të ndjekë. (Dhe sa më shumë ta ndjekë këtë mundësi, aq më shumë ai do ta ndihmojë njerëzimin në përgjithësi). Për këtë arsye thuhet se Njeriu është një organizëm vetë-zhvillues dhe ai ose mund t’i shërbejë jetës si një qëllim në vetvete ose ai mund ta përdorë jetën si një mjet për një qëllim tjetër.

Nëse Njeriu fillon të largojë veten nga reagimet e vazhdueshme të Personalitetit të rremë brenda tij, ai fillon të lëvizë larg nga ana e tij e jashtme e reaksionit. Një reagim i madh shumë mekanik që ai pëlqen, duke e marrë atë si veten e tij, nuk do të ketë më të njëjtën fuqi mbi të. Por kjo lëvizje e brendshme do të shoqërohet gjithashtu me fillimin e një çlirimi nga ajo që nuk i përket atij – domethënë, një çlirim nga Ligji i Aksidenteve. Kur ai fillon të punojë mbi Personalitetin e tij, duke menduar se ai e di, ai pastaj fillon të lëvizë akoma më larg nga Ligji i Rastësisë dhe për këtë arsye në drejtim të Ligjit të Fatit të tij. Pse është kështu? Sepse ai po shkon drejt pjesës më reale të vetvetes. Ai po hidhet larg ose po ndahet nga lëkurat e jashtme që nuk i përkasin. Ai po hedh veshjet e tij të ndryshme. Ouspensky dikur tha se Njeriu është psikologjikisht mund të krahasohet me një person të veshur me një numër të madh lëkurash. Sa më i veshur është, aq më shumë ai është nën Ligjin e Aksidenteve: kjo do të thotë se çdo gjë mund të ndodhë me ju. Kjo do të thotë se ju nuk jeni në kontakt me Fatin tuaj. Ju jeni vetëm në kontakt me ide të shpikura dhe imagjinare të vetvetes.

Këtu kemi ardhur në pyetjen e njerëzve që kanë atë që quhet Personalitet i fortë. Nga këndvështrimi i punës, Personaliteti i tillë i fortë është një dobësi e madhe. Njerëz të tillë insistojnë në të drejtat e tyre. Ata janë të sigurt se dinë çdo gjë. Ata janë të sigurt se e dinë se çfarë është e drejtë dhe e gabuar dhe mund të krijojnë një përshtypje shumë të fortë për sa kohë që gjërat shkojnë sipas pritshmërive të tyre. Por kur gjërat shkojnë ndryshe, ata shemben sepse nuk kanë asgjë të vërtetë pas tyre. Ata nuk kanë fleksibilitet, nuk kanë inteligjencë të vërtetë, nuk kanë fuqi për tu përshtatur me kushte të ndryshme. Shpesh një njeri me sa duket i dobët është shumë më i fortë se këta njerëz me Personalitet të fortë. Ata nuk e shohin dobësinë e tyre të brendshme dhe as strukturën e sipërme që mbartin.

Le të kthehemi te çështja e shoferit. Këtu ndoshta kemi një njeri thjesht sipas Ligjit të Rastësive. Ai duhet të sigurojë jetesën, ai kryen urdhrat e tij, dhe është qëlluar. Ai është thjesht një njeri i zakonshëm mekanik. Ai mund të ketë menduar më thellë për kuptimin e gjërave një herë ose dy herë gjithë jetën dhe me shumë siguri ka mbledhur supet dhe ka bërë atë që i thuhet. Tani duke supozuar se ky njeri kishte menduar shumë dhe duke supozuar se ai e kishte kuptuar situatën e tij dhe se mund ta kujtonte veten. Duke supozuar se me të vërtetë ai po e bënte punën e tij me vetëdije dhe jo mekanikisht. Kjo do të nënkuptonte menjëherë se qendra e tij e gravitetit të vetëdijes nuk ishte më në anën e jashtme, por në anën e brendshme – domethënë më afër Thelbit.

Qenia e Tij atëherë do të ishte më shumë nën Ligjin e Fatit të tij. Nëse ishte Fati i tij qëllohej në atë moment ai me siguri do ta dinte më parë. Nëse do të ishte Fati i tij që të mos qëllohej në atë moment, atëherë ai nuk do të goditej. Ai ndoshta mund të sëmurej një ose dy ditë para se të dilte kjo situatë ose ai mund të thyente këmbën e tij ose ai mund të ngrihej shumë vonë. Përgjatë këtyre linjave të gjithë duhet të mendoni për këtë problem të vështirë të aksidenteve dhe fatit. “Shumë njerëz,” tha Ouspensky në një rast, “janë të vdekur tashmë nga Fati i tyre, por janë të gjallë si Rastësi. Mund t’i takojmë në rrugë, në klub, në restorant. Por shumë njerëz kanë vdekur nga aksidente dhe nëse do të kishin qenë nën ligjin e Fatit të tyre do të ishin akoma gjallë.

Zakonisht ata kanë atë që quhet Personalitet i fortë – domethënë, ata posedojnë një sasi të madhe zbutësish shumë të fuqishëm. Ata janë të vdekur dhe me të vërtetë mund të kenë vdekur shumë kohë më parë. Ligji i Rastësive i mban gjallë. Ata janë, ashtu si të thuash, të gjallë aksidentalisht dhe gjithmonë mbërthehen në jetë edhe pse tashmë kanë vdekur. Në një rast tjetër, Ouspensky tha: Disa sëmundje janë aksidentale dhe disa fatale – d.m.th. nën Fatin. Shpesh mendoja për këtë term të çuditshëm Ligji i Rastësive. Pyesja veten se si rastësia mund të ishte një ligj. Si mundet që një ligj të jetë aksident? Unë gradualisht kuptova se çfarë do të thoshte duke kuptuar se çfarë do të thotë të jesh nën Ligjin e Fatit.

Kam kuptuar që kur jemi nën Ligjin e Fatit tonë gjërat shkojnë më shumë ashtu siç duhet me ne. Kuptova që një kapës qymyri nuk do të bëhej një artist, dhe anasjelltas, dhe fillova të shoh se ai që quhet Ligji i Rastësive është me të vërtetë i përbërë nga ligje që nuk duhet të veprojnë kurrë mbi ne, ligje që nuk janë krijuar për të qenë njeriu nën veprimin e tyre, por që për ne marrin formën e aksidentit. Si të thuash, ne kapemi pas ligjeve (forcave) që nuk duhet të ndikojnë tek ne. Është si një zjarr që po digjet. Është nën ligjet e veta, por nëse ne insistojmë të hidhemi në këtë zjarr, e vendosim veten tonë nën Ligjin e Aksidentit sepse nuk duhet të hedhim veten në zjarr. Kjo vlen shumë nëse e mendoni thellë.

Tani për t’u rikthyer te pyetja origjinale – a ishte Aksident apo Fat vdekja e shoferit? Mund të themi se ka qenë aksident, por meqenëse nuk e njohim këtë njeri është vërtet e pamundur të thuhet. Ne duhet të kuptojmë se gjërat ndodhin në këtë Tokë si nga Fati ashtu edhe nga Aksidenti. Gjërat ndodhin me të drejtë dhe gabim. Ne nuk mund të gjykojmë për atë që ndodh. Ne nuk po jetojmë në një planet të vetëdijshëm, por në një planet shumë larg poshtë në shkallën e Rrezes së krijimit. Vullneti i Zotit nuk është bërë në këtë Tokë dhe as nuk bëhet brenda nesh. Ne nuk po përparojmë. Gjërat nuk përmirësohen domosdoshmërisht. Njerëzit nuk po bëhen më të vetëdijshëm. Dhe këtu duhet të mendojmë dhe të mësojmë se si të marrim qëndrime të reja për kuptimin tonë në këtë Tokë. Shqyrtoni për shembull Ligjin e Rastësisë të manifestuar në bomba dhe merrni parasysh shumë gjëra të tjera. Ju duhet të mendoni në një mënyrë të re. Ju duhet të ndryshoni tërë mënyrën tuaj të të menduarit për ekzistencën në këtë planet

Pyetje – Ajo që ju thoni për shoferin që ndoshta është qëlluar nga Fati duket se jep një pamje shumë të zymtë të Fatit.

Përgjigje – Ideja është që Fati është diçka fatale dhe fjala fatale natyrisht sugjeron diçka të pakëndshme, diçka të tmerrshme. Gjëja e parë është se duhet të çlirojmë mendjen është se Ligji i Fatit është fatal në këtë kuptim. Mund të jetë Fati i një njeriu të jetë një sukses i madh, të shpëtojë vendin e tij nga revolucioni ose ta mbështesë atë në një kohë katastrofe. Ne nuk duhet të mendojmë se Fati është katastrofik. Megjithatë, fjala nga asociacionet tona të zakonshme gjithmonë sugjeron diçka të keqe dhe ne duhet të përpiqemi ta shohim Fatin në një dritë krejt tjetër.

Për shembull, një njeri mund të ruhet prej shumë aksidenteve të rrezikshme nga Fati i tij. Nga Fati i tij nuk lejohet të vdesë para kohës së tij. Në këtë kuptim Fati nuk do të thotë asgjë fatale ose vdekjeprurëse por përkundrazi një forcë ruajtëse. Në këtë shembull të shoferit, kur u tha se ai mund të vdiste nga Fati në atë moment, duhet të kuptoni që unë nuk kam as idenë më të vogël nëse kjo është e vërtetë apo jo. Si mund ta dijë dikush këtë nëse nuk e ka studiuar këtë njeri gjatë një periudhe të gjatë dhe të dinte gjithçka që është e mundur të dihet për të? Ne nuk dimë asgjë për njëri-tjetrin ose për veten tonë dhe kështu nuk mund të vendosim nëse Fati ose Rastësia po vepron ndaj një personi në një moment të veçantë. Sigurisht ajo që ne mund të kuptojmë në lidhje me veten tonë është se kur jemi shumë të identifikuar ose në gjendje të keqe negative ne jemi më të ekspozuar ndaj Ligjit të Aksidenteve.

Me “Aksident” nuk nënkuptohet thjesht aksident fizik siç është vrasja apo përplasja në një aksident me makinë. Qendra e peshës së kuptimit të aksidentit është se ju ndodh diçka që nuk ju takon. Ju mundet, për shembull, të lidheni me punët e dikujt që nuk ka asnjë lidhje të vërtetë me ju dhe si rezultat të përfshiheni në ca gjëra që nuk kanë asnjë lidhje të vërtetë me veten tuaj. Duke supozuar se dikush më këshillon të marr një biletë për një llotari dhe unë e bëj këtë dhe e gjej veten pronar të njëqind mijë dollarëve. A mendoni se kjo do t’i përkiste Aksidentit apo Fatit në jetën time? Jam i bindur se do t’i përkiste Aksidentit dhe nuk do të më bënte mirë dhe në fakt do të ndërhynte në jetën time të duhur. Në fakt, Aksidenti do të bëhej fatal në kuptimin e zakonshëm.

Nuk mund të presësh të fitosh llotari, etj. Nuk mund të presësh të kesh më shumë fat në kuptimin e zakonshëm. Dikush më pyeti – supozoni se keni qenë shumë me fat – mendoni se kjo punë do t’ju bënte akoma me më shumë fat? Përkundrazi, ju duhet të jeni të përgatitur që ta humbni këtë fat aksidental. Momenti i lindjes është fatal, por momenti i vdekjes nuk duhet të jetë i tillë. Thelbi shkakton lindjen tonë dhe Thelbi është nën Ligjin e Fatit. Kur lindim ne jemi esencë e pastër. Ne nuk kemi asnjë personalitet. Mund të jetë Fati ynë të vdesim herët, por sapo Personaliteti fillon të rrethojë Thelbin dhe sapo Personaliteti i rremë të fillojë të shpikë vetveten, ne veprojmë me Ligjin e Aksidentit.

Ne kemi lindur në një botë të njerëzve që flenë gjumë dhe shumë shpejt mësojmë të biem edhe ne në gjumë. Nëse do të mund të zgjoheshim, do të ishim në kontakt me Esencën dhe kështu me Fatin tonë. Në thelb – domethënë nga Fati, njeriu mund të jetë artist, muzikant, etj. Nëse Esenca është zhvilluar në një ngjarje të mëparshme, njeriu mund ta ndiejë fatin e tij më fort sesa ndjen ndikimet e jetës që po formojnë Personalitetin e tij. Por zakonisht ne rrethohemi nga Personaliteti përmes imitimit dhe sugjerimit, në mënyrë që të humbasim kontaktin me veten dhe kështu të largohemi nga Ligji i Fatit tonë. Atëherë çdo gjë mund të na ndodhë sepse ne jemi pak a shumë në bazë të Ligjit të Aksidenteve. Ne fillojmë të bëjmë dhe themi gjëra, fillojmë të imitojmë njerëz të tjerë dhe e gjithë kjo mund të ketë pak ose aspak lidhje me ne dhe mund të na vendosë në situata që nuk na përkasin. Ne u rrethuam nga një numër i madh i palltove të shkëlqyera.

Ne duhet të mësojmë se çfarë do të thotë të thuash: “Unë nuk jam me të vërtetë si ky: ky nuk është UNË”. “Kjo është puna e ndarjes së brendshme. Kjo çon në drejtimin e Thelbit dhe kështu drejt zhvillimit të jetës sonë thelbësore që është nën Ligjin e Fatit tonë – domethënë, fati ynë i vërtetë, kuptimi ynë i vërtetë – dhe nga kjo fillon të formohet individualiteti i vërtetë. Kjo rrugë është e mundur vetëm përmes vetë-vëzhgimit dhe ndarjes së brendshme. Të gjithë prej jush duhet ta keni vënë re që ju keni në veten tuaj UNË prej të cilëve dëshironi të ndaheni sepse ata ju çojnë në të gjitha llojet e situatave aksidentale dhe me të vërtetë të pakuptimta. Po ka UNË të tjerë te ju në ju që e dinë që disa prej UNË-ve që keni janë mjaft të padobishëm dhe ju çojnë gjithmonë në drejtim të gabuar.

Kur t’i thoni vetes: ‘Ky ‘Unë’ që po flet përmes meje në këtë moment nuk është me të vërtetë “Unë”, atëherë e dini që jeni të vetëdijshëm për diçka më të thellë dhe filloni të kuptoni se cila është pjesa reale apo më thelbësore e juaja që i përket Fatit tuaj, asaj që jeni vërtet. Atëherë filloni të kuptoni praktikisht diçka për atë që do të thotë aksident dhe fat në jetën tuaj.