Sarmoung Brotherhood – Rrënja e Njohjes së Humbur dhe Ura drejt Kujtesës Kozmike

Në historinë e njerëzimit, ka pasur periudha kur drita e vetëdijes është fashitur pothuajse plotësisht. Dhe në ato kohë errësire, njerëz të rrallë, të quajtur nga lashtësia si “të zgjuarit”, kanë mbajtur gjallë një flakë të shenjtë – jo flakën e ideve apo ideologjive, por flakën e kujtimit. Kujtimit të shpirtit për veten. Kujtimit të qenies për atë që është përpara lindjes dhe përtej vdekjes. Në një kohë para kohës, kur vetëdija nuk kishte emër dhe gjuha ishte dritë, lindi një rrymë e padukshme që rridhte nën sipërfaqen e historisë. Ajo nuk u shkrua kurrë me fjalë, por u ruajt në lëvizjen e heshtur të shpirtrave të zgjuar. Disa e quajtën Vëllazëria Sarmoung. Të tjerë e dëgjuan vetëm si një fëshfërimë në ëndrrat e tyre më të thella, si një zë i harruar që i thërret në mesnatë për t’u kujtuar… për të kujtuar atë që gjithmonë ka qenë aty.

Një Vëllazëri e Padukshme, një Dritë përtej Kohës

Sarmoung Brotherhood (ose Sarmanët, siç mund të përkthehet në gjuhën e vjetër persiane) është më shumë se një rend mistik – është një frymëzim universal, një rrjet i padukshëm që lidh njerëzit që kanë kaluar përtej mendjes, përtej botës së formave. Fjala “Sarman” thuhet të jetë një përbërje nga “sar” (kokë) dhe “man” (njeri), por shumë studiues të gjuhëve të shenjta e lidhin me “Ai që ruan esencën” – atë që nuk ndryshon.

Thuhet se fjala Sarmoung rrjedh nga një gjuhë që nuk flitet më – ndoshta një frekuencë, ndoshta një melodí që dëgjohet vetëm kur njeriu pushon së qeni mendje dhe bëhet vetë. Ajo që dimë është se kjo vëllazëri nuk kërkon dishepuj. Nuk rekruton. Ajo të njeh, nëse ti e njeh veten. Ajo të thërret, vetëm nëse ti tashmë po dëgjon.

Kjo vëllazëri është përmendur për herë të parë në mënyrë publike nga George Ivanovich Gurdjieff, një njeri i rrallë që kaloi dekada duke kërkuar “Dijen e Humbur” nëpër rrugët e harruara të Lindjes së Mesme, Persisë, Tibetit, Egjiptit dhe Azisë Qendrore. Në librin e tij “Meetings with Remarkable Men”, Gurdjieff rrëfen për takimin e tij me këtë Vëllazëri – një përvojë që ndryshoi rrënjësisht jetën dhe punën e tij.

Por çfarë ishte Sarmoung në të vërtetë? A ishte një shkollë misterioze që ekzistonte fizikisht në një vend të izoluar midis maleve të Hindu Kushit, apo një rrjet i padukshëm vetëdijesh të ndritura që komunikonin përmes dimensioneve më të larta të ekzistencës?

Një Udhëtim përtej Botës së Dukshme

Në kohën kur Gurdjieff filloi kërkimin e tij, shumë njerëz e shihnin botën shpirtërore si një çështje besimi. Por Gurdjieff kërkonte diçka më shumë: një shkencë të qenies. Ai besonte se njeriu ishte një qenie e papërfunduar, në gjumë, e paaftë për të jetuar në mënyrë të vetëdijshme pa një sistem të saktë të transformimit të brendshëm.

Ai dëshironte të gjente burimin e dijeve që ndërtuan piramidat, që krijuan sistemet e lashta të vetëdijes në Babiloni, Egjipt, dhe Tibet – dije që nuk mund të përshkruheshin në libra, por vetëm të transmetoheshin nga zemra në zemër, nga qenie të zgjuara tek ata që janë gati të kujtojnë.

Udhëtimi i tij e çoi në një manastir të fshehur, që ai e identifikon si qendra e Vëllazërisë Sarmoung. Aty, ai thotë se mësoi teknika të jashtëzakonshme për transformimin e energjisë, për aktivizimin e qendrave të brendshme, dhe për zgjerimin e vetëdijes përtej trupit dhe mendjes. Por më e rëndësishmja ishte kjo: një ndjenjë e thellë e kujtimit – e mosqenies ndarë më nga vetja.

Ka njerëz që jetojnë mes nesh dhe që nuk i njohim. Ata nuk kanë tituj, as famë, por sy që shohin përmes kohës. Ata janë si porta të gjalla që çojnë drejt kujtesës së shpirtit. Gurdjieff ishte një prej tyre. Ai nuk foli për Zotin, por për gjumin. Ai nuk predikoi, por ndërtoi urën për ata që ndihen të thirrur për të kaluar në anën tjetër të harresës.

Ai tha se takoi Sarmoung – në një vend që nuk ekziston në asnjë hartë. Por ndoshta ky vend është gjendje e qenies, një pikë në vetvete ku gjithçka që ke harruar të kujtohet në një çast të befasishëm.

Mësimet e Vëllazërisë – Një Arkitekturë e Brendshme

Mësimet që Gurdjieff mori dhe më vonë i solli në Perëndim janë thellësisht ndikuese edhe sot e kësaj dite. Ai foli për katër rrugë të zhvillimit shpirtëror:

1. Rruga e fakirit – trupore, përmes durimit dhe disiplinës.
2. Rruga e murgut – përmes përkushtimit dhe ndjenjës së devotshmërisë.
3. Rruga e jogit – përmes mendjes dhe njohjes.
4. Dhe më pas… Rruga e Katërt, që ishte integrimi i të trejave, përmes kujtesës së vetëdijshme në jetën e përditshme.

Ai solli praktika si Movements – lëvizje të sinkronizuara që ndërtojnë një urë midis trupit, mendjes dhe shpirtit. Ai foli për rëndësinë e shikimit të vetes, për vëzhgimin e mendimeve, për ndjeshmërinë ndaj brendësisë. Të gjitha këto nuk ishin thjesht teknika: ato ishin rrugë për t’u kujtuar. Dhe sipas disa studiuesve ezoterikë, këto janë pikërisht fragmentet e ruajtura nga Vëllazëria Sarmoung, të transmetuara për ata që janë gati.

Sipas gojëdhënave ezoterike, Vëllazëria ruan një Kod të lashtë të Ndërgjegjes – një mënyrë për të ndërtuar një trup të dytë, një trup drite që nuk vdes me trupin fizik. Ai Kod nuk është shkruar me simbole, por është gdhendur në gjeste, në ritualet e lëvizjes, në frymëmarrjet e vetëdijshme, në vallëzimet e heshtura të dervishëve dhe në lëvizjet arketipore të Gurdjieff-it.

Një thënie e mistershme qarkullon ndërmjet atyre që merren me rrënjët e traditave hermetike: “Kur njeriu fillon të kujtojë veten, Sarmoung e njeh. Dhe dera hapet, jo jashtë – por brenda tij.”

Çfarë do të thotë të kujtohesh?

Nuk është kujtesa e mendjes. Nuk është mbajtje mend ngjarjesh. Është ndezja e zjarrit të brendshëm – ai zjarr që nuk digjet kurrë. Është një ndjesi që të kaplon pa arsye – një trishtim që vjen nga diku tjetër, një mall që s’e kupton, një ndjenjë që diku tjetër je më i gjallë, më i vërtetë, më shumë vetja jote sesa tani. Në atë çast… ti i përket Vëllazërisë.

A është kjo vëllazëri reale?

Ky është një nga misteret më të mëdha. Shumë studiues e shohin Vëllazërinë Sarmoung si një alegori, një mit ezoterik që përfaqëson burimin universal të dijes së brendshme. Të tjerë besojnë se ajo ekziston ende, por në një formë që nuk mund të gjendet me GPS apo në internet. Ajo mund të jetë një qendër energjetike në një vend të padukshëm, ose një rrjet shpirtrash të vetëdijshëm që veprojnë në harmoni për t’i ruajtur dritat e qenies gjallë në tokë.

Në një kuptim të thellë, Vëllazëria Sarmoung është vetë Tradita e Gjallë – ai bosht i padukshëm që kalon përmes murgjve tibetianë, dervishëve sufi, tantrikëve të Himalajeve, mjeshtërve zen, dhe të gjithë atyre që janë zgjuar nga ëndrra e botës.

Osho, Gurdjieff dhe Mistikët e rrugës së katërt

Osho e quajti Gurdjieff një kirurg të shpirtit – një njeri që nuk të jep dashuri në formën që e pret, por të jep mjetin për të parë veten pa mëshirë. Ai nuk punonte për të ndërtuar ego të bukura, por për t’i rrënuar ndërtimet e rreme që e mbajnë njeriun të burgosur. Dhe në këtë rrënim… ndodh rilindja.

Gurdjieff punonte me qendra të brendshme – me energjinë që nuk është seksuale apo mendore, por është shndërruese. Ai përdori muzikë të panjohur, ritme të çuditshme, lëvizje gjeometrike që aktivizojnë atë që është fjetur thellë në trupin subtil të njeriut.

Osho solli një rrugë tjetër – më të butë, por po aq të fuqishme. Meditimi aktiv, vallëzimi i braktisjes, qeshja ekstazike, lotët e pastrimit – të gjitha janë mjete për të bërë një gjë të vetme: për të dalë nga gjumi i kolektivitetit dhe për t’u kthyer në tempullin e brendshëm.

Sarmoung sot – një thirrje për ata që kujtohen

Nëse Vëllazëria Sarmoung ekziston sot, ajo nuk është më në një manastir të fshehtë – ajo është në zemrat e atyre që kërkojnë me sinqeritet. Është në çdo frymë që merret me vetëdije. Është në sytë që shohin me praninë e dashurisë. Është në kujtesën që zgjohet papritur – kur ndjen se kjo botë nuk është gjithçka, kur diçka brenda teje të thërret për në një tjetër shtëpi.

Në këtë epokë të informacionit dhe iluzionit, kujtesa është revolucioni i vërtetë. Të kujtohesh për veten tënde. Të kujtohesh për dritën që je. Të kujtohesh për ata që kanë ardhur para teje – jo si mësues, por si vëllezër dhe motra që kanë mbajtur hapur derën për ty.

A mund të bëhesh pjesë e Sarmoung?

Vëllazëria Sarmoung është një ftesë. Një thirrje që nuk tingëllon në veshë, por në zemër. Ajo nuk kërkon që të besosh në të, por që ta kujtohesh. Kujtimi nuk është mendim – është një dritë e papritur që shpërthen në qendër të qenies. Dhe në atë çast, ti e kupton: ti ke qenë gjithmonë pjesë e kësaj Vëllazërie.

Nuk ka hyrje. Nuk ka listë. Nuk ka ftesë. Vetëm… zgjim. Dhe vetëm atëherë, kur je zgjuar mjaftueshëm për të parë veten në pasqyrë dhe për të mos u trembur nga heshtja… atëherë dëgjon zërin e parë të saj. Është një rrahje, një frekuencë, një dritë që nuk ngjason me asgjë në botën e formave.

Nëse ky tekst ka prekur diçka brenda teje, mos e injoro. Është thirrja. Jo për të bërë diçka – por për të qenë diçka. Qenie që kujton. Qenie që dëgjon përtej fjalës. Qenie që kujton heshtjen nga e cila erdhi.

“Disa e kërkojnë Vëllazërinë. Disa e shohin në ëndërr. Disa i takojnë asaj, por nuk e dinë. Dhe disa… janë ajo.” Kjo është një derë për ata që nuk duan më të flenë. Mos trokit. Thjesht… kujtohu.