Osho, i jashtëzakonshëm, jo vetëm për iluminimin, inteligjencën dhe aftësisë për të përshkruar thellësitë e shpirtërores dhe të ezoterizmit, por sepse është një mjeshtër i rrallë. Është një gjë të jesh i ndriçuar. Por është diçka tjetër që të jesh në gjendje t’i ndihmosh të tjerët masivisht të përjetojnë të njëjtën gjendje. Kjo kërkon llojin e rrallë të Budës që shfaqet vetëm një herë në shumë shekuj – një Mjeshtër.

Kuchwada 1931-1939

Prindërit e Oshos u martuan që fëmijë, nëna ishte 7 vjeçe dhe babai 10 vjeç. Osho lindi në Kuchwada, një fshat i vogël në shtetin e Madhya Pradesh, në Indinë qendrore, ku jetonin gjyshërit e tij të nënës. Një fshat që kishte vetëm disa kasolle afër një pellgu të madh dhe pemë të larta. Në fshat nuk kishte shkollë. Kuchwada, ishte një fshat pa linjë hekurudhore dhe zyrë postare. Kishte kodra të vogla, një liqen të bukur dhe disa kasolle kashte. E vetmja shtëpi me tulla ishte ajo në të cilën Osho lindi, por edhe kjo ishte thjesht një shtëpi e vogël.

Osho – Unë linda në 11 dhjetor, unë u mishërova në këtë trup në këtë ditë. Kjo është dita që pashë për herë të parë jeshilen e pemëve dhe blunë e qiellit. Kjo ishte dita kur për herë të parë hapa sytë dhe pashë Zotin përreth.

Pas vdekjes së gjyshes së tij nga babai, kujdesi për fëmijët e saj më të vegjël dhe për biznesin familjar ra mbi prindërit e Oshos që ishin akoma fëmijë. Osho shkon të jetojë me gjyshërit e tij të nënës, të cilët i krijuan një atmosferë të jashtëzakonshme lirie dhe respekti.

Vdekja e NANA (gjyshit)

Vdekja e gjyshit ishte shumë e rëndësishme sepse përcaktoi rrjedhën e jetës së Oshos. Ajo e futi në një dimension të panjohur më parë. Sipas oshos ajo ishte komplekse në shumë mënyra. Njeriu që kishte dashur ishte duke vdekur. E kishte si babain e tij. Ai e kishte rritur me liri absolute, pa frenime, pa shtypje dhe pa urdhëra….

Osho – Në qoftë se e doni vërtet dikë dhe ai vdes, ju ndeshni vërtetë me vdekjen. Vdekja mund të takohet vetëm në vdekjen e një njeriu të dashur. Kur dashuria plus vdekjen ju rrethojnë, ka një transformim, një mutacion të jashtëzakonshëm, lind një qenie e re. Ju nuk jeni i njëjti njeri. Por njerëzit nuk e njohin dashurinë. Pa dashuri, vdekja nuk ju jep çelësat e ekzistencës. Me dashuri, ajo ju dorëzon çelësat për gjithçka që ekziston. Gjyshi im mi dha të dyja. Ai më dha dashurinë e tij për mua dhe ai më dha lirinë, e cila është dhurata më e madhe. Dashuria ju jep rrënjët në tokë, liria ju jep krahët.

1938-1951, GADARWADA

Pas vdekjes së gjyshit të tij, Osho dhe gjyshja e tij shpërngulen në Gadarwada, qyteti ku jetonin prindërit e tij. Atje ai regjistrohet për herë të parë në shkollë. Këtu Osho vazhdon qasjen aventureske dhe shpesh të vetmuar në jetë që e karakterizoi në vitet e tij të para me gjyshërit. Çdo 7 vjet Osho pati eksperienca të lidhura me vdekjen, 7 vjeç, 14 vjeç dhe 21 vjeç.

1951-1970 STUDENT DHE PROFESOR

Në moshën 21 vjeç Osho arrin ndriçimin, nën një pemë Maulshree, që ishte një eksperiencë komplet e jashtëzakonshme. Osho diplomohet në filozofi dhe fiton çmime të shumta në garat debatuese. Ai diplomohet me nderime nga Kolegji D.N. Jain dhe ftohet për të bërë studimet pasuniversitare në Universitetin Sagar. Ai preferon të mësojë në bibliotekë, ku vazhdon leximin e tij të pandalur. Ai gjithashtu vazhdon të torturojë profesorët e tij pasi vëren se pak prej tyre e vizitonin bibliotekën. Megjithë antagonizimin e profesorëve të tij, në 1957 Osho fiton një MA të klasit të parë në logjikë, filozofi dhe letërsi. Ai ishte gjithashtu Kampioni i debatit të të gjithë Indisë dhe fituesi i Medaljes së Artë në klasën e tij të diplomimit.

Pas kësaj, Osho kaloi disa vjet duke dhënë mësime filozofie në Universitetin e Jabalpur. Ndërkohë, ai udhëtoi në të gjithë Indinë duke mbajtur fjalime, duke sfiduar udhëheqësit fetarë në debate publike, duke vënë në dyshim bindjet tradicionale dhe duke takuar njerëz nga të gjitha sferat e jetës. Ai lexoi gjerësisht, gjithçka që mund të gjente për të zgjeruar të kuptuarit e tij për sistemet e besimit dhe psikologjinë e njeriut bashkëkohor. Metodat e tij të mësimdhënies krijonin shpesh polemika. Qasja e tij jo-ortodokse dhe sfiduese ndaj mësimdhënies e bëri mjaft popullor dhe tërhiqte shumë studentë në klasat e tij, edhe nga ata që nuk ishin regjistruar në klasat e tij. Ndërsa vitet kalojnë, ai fillon të kalojë gjithnjë e më shumë kohë larg detyrave të tij mësimore dhe fillon angazhimet e të folurit publik nëpër Indi. Si një debatues i fuqishëm dhe i apasionuar, ai udhëton gjerësisht në Indi gjatë këtyre viteve, duke sfiduar udhëheqësit fetarë në debate publike, duke folur në radio dhe duke marrë pjesë në tubime të mëdha publike.

Sipas raporteve të shtypit: ‘Ai udhëtoi gjerësisht dhe ngriti polemika kudo ku shkoi duke filluar një mision për të zgjuar njerëz të ndjeshëm nga ato që ai besonte se ishin një materializëm intelektual që ecte në gjumë.” Si një folës emocionues dhe argëtues, ai ftohet në shumë konferenca prestigjioze. Sidoqoftë, polemikat dhe sulmet e tij të pafund dhe pa kompromis ndaj çdo besimi të rrënjosur thellë që ndjente se nuk bazohej në të vërtetën apo logjikën, së shpejti e bëjnë atë një armik të establishmentit. Ai gjithashtu dënoi Gandhin e nderuar për sakatimin e Indisë me mendimin e tij anti-modern, anti-teknologjik. Preokupimi i Gandhi me të varfërit, thoshte ai, ka penguar çlirimin e tyre nga varfëria. Të njëjtën gjë bëri edhe me Nënë Terezën duke e sulmuar se po ndihmonte në shtimin e të varfërve në botë dhe jo ndryshimin e gjendjes nga rrënja e problemit duke manipuluar me problemin e jetimëve për ti konvertuar në katolikë.

Pas nëntë vitesh mësimdhënie, Osho lë universitetin për t’iu përkushtuar tërësisht ngritjes së vetëdijës njerëzore. Në mënyrë të rregullt, ai fillon të mbledhë deri në 50,000 njerëz në ambiente të hapura të qyteteve kryesore të Indisë. Osho përqendron tërë kohën në vizionin e tij për të frymëzuar një lloj të ri të njeriut – i cili do të jetë i lirë nga kufizimet, fajet dhe pritshmëritë e imponuara nga shoqëria dhe feja. Një njeri i cili do të jetë i lirë të jetë autentik, i pafajshëm dhe i sinqertë, i cili do të jetë i aftë të zgjerohet përtej kufizimeve të mendjes për të përjetuar vetëdijen vetë-realizimin. Gjatë kësaj kohe, bisedat e tij në gjuhën hindi bëhen të disponueshme në anglisht. Dhe kërkuesit e parë perëndimorë fillojnë të vijnë.

Gjatë udhëtimeve dhe angazhimeve të tij në të folur, Osho shpesh bënte meditime të drejtuara në fund. Qendrat e para të meditimit që nisën rreth mësimit të tij njihen si Jivan Jagruti Kendras (Qendrat e Zgjimit të Jetës), dhe lëvizja e tij quhet Jivan Jagruti Andolan (Lëvizja e Zgjimit të Jetës). Përveç angazhimeve të tij në të folur, Osho fillon të mbajë “kampe meditimi” disa ditore në fshat, ku zhvillon biseda të përditshme dhe drejton personalisht pjesëmarrësit në meditim. Kampi i Meditimit Ranakpur (1964) u bë një pikë referimi në veprën e Osho sepse për herë të parë ligjërimet dhe meditimet e tij u regjistruan dhe u botuan në një libër, “Rruga drejt vetërealizimit”, i cili u vlerësua gjerësisht në Indi. Osho më vonë tha se ky libër përmban tërë mësimin e tij: jeto në të tashmen, jeto natyrshëm, jeto vetëm. Në 1966 hapet një revistë e cila bëhet gjithashtu botuesi zyrtar i librave të transkriptuar nga bisedimet e Osho.

Fillimi i sanyas dhe kampeve të meditimit

Osho fillon të iniciojë kërkuesit në Neo-Sannyas, një rrugë angazhimi për vetë-hulumtim dhe meditim i cili nuk përfshin heqjen dorë nga bota ose ndonjë gjë tjetër. Ideja e Oshos për “Sannyas” është një largim rrënjësor nga këndvështrimi tradicional Lindor. Për të nuk është bota materiale nga e cila duhet të hiqet dorë, por kushtëzimet dhe sistemet e besimit që çdo brez imponon në tjetrin. Ai inkurajon sannyasins e tij për të gëzuar jetën plotësisht në vend që ta shmangin atë. Numri i saniasins rritet me shpejtësi dhe Osho nuk pranon më ftesa për të dhënë mësime të mëdha publike. Përkundrazi, ai fillon t’i kushtojë energjitë e tij plotësisht për të punuar thellë me dishepujt e rinj. Ai zhvillon kampe meditimi intensiv 10-ditor, ku prezanton një numër teknikash të reja, në dukje të çuditshme, të cilat ai i ka zhvilluar posaçërisht për streset e jetës moderne.

Në prill të vitit 1970, ai prezanton teknikën e tij të famshme të meditimit, Meditimi Dinamik, i cili fillon me frymëmarrje kaotike dhe lëvizje në katarsis, duke i lejuar njerëzit të lidhen dhe të largojnë streset dhe tensionet e akumuluara. Kjo pasohet nga hedhja energjike e krijuar për të bërë zgjimin e niveleve të papërdorura të energjisë. Ai thotë se ne kemi shumë më tepër energji se sa përdorim normalisht – thjesht duhet të zgjohet. Kjo pasohet nga një periudhë qetësie, ku e gjithë energjia që është zgjuar rikthehet brenda, duke krijuar një distancë nga mendja dhe një zgjerim të vetëdijes. Kjo teknikë meditimi është kaq e fuqishme dhe e suksesshme, saqë është adoptuar nga psikoterapistët, mjekët, mësuesit dhe profesionistët e tjerë në të gjithë botën.

Në korrik të vitit 1970, Osho zhvendoset në Mumbai dhe krijon themelet e para për të vënë në dispozicion punën dhe vizionin e tij – Fondacionin Jivan Jagruti Kendra. Atje ai fillon të zhvillojë një vizion që ai e ka mbajtur gjatë – një ide revolucionare për një lloj shoqërie krejtësisht të re, ku meditimi dhe përvoja personale do të zëvendësojë besimet fetare, dhe meritokracia do të zëvendësojë politikën. Ai thotë se njerëzit janë të kufizuar nga idetë dhe besimet që ata në mënyrë të pandërgjegjshme i mësojnë nga familjet e tyre dhe kjo duhet të ndryshojë.

1974-1981 ASHRAMI NË PUNE

Osho lëviz në Pune, ku ai krijon Shree Rajneesh Ashram për të vënë në praktikë këtë vizion. Ashrami rritet në mënyrë eksponenciale dhe brenda vetëm disa viteve mbi njëqind mijë njerëz kalojnë nëpër portat e tij. Kishte mbi 700 banorë të përhershëm, nga e gjithë bota, që jetonin dhe punonin në Ashram. Mijëra vizitorë të tjerë vinin për qëndrime më të shkurtra. Ishte një vend i gjallë, intensiv dhe emocionues. Dita fillonte në 6 të mëngjesit me Meditimin Dinamik, ndjekur nga një ligjërim i Oshos në 8 të mëngjesit. Përfundonte me darshan në mbrëmje me Oshon, i ndjekur nga Music Group. Gjatë ditës, banorët punonin dhe vizitorët meditonin ose bënin punë.

Njerëzit që shkonin ishin të rinj, të arsimuar dhe të zhgënjyer me jetën për të cilën pritej të jetonin. Ata donin diçka më shumë – ata mendojnë se duhet të kishte më shumë në jetë. Dhe ata e gjenin atë në Ashram, me teknikat e tij të meditimit plus teknikat e reja të psikoterapisë që vinin nga Perëndimi. Gazetarët bashkëkohorë i përshkruajnë ata si “një kulturë jashtëzakonisht e mirë” (The Times) dhe “disa prej talenteve më të mirë nën një çati që çdo institucion mund të mburret”. ‘Osho ka tërhequr në mësimet e tij disa nga mendjet më të arsimuara të Evropës Perëndimore dhe SHBA. Terapistët dhe psikologët nga e gjithë bota vijnë për të vizituar, dhe shumë qëndrojnë.

Siç shkruan një gazetar: ‘Ajo që më bëri përshtypje më shumë gjatë vizitës sime të parë ishte se të gjithë këta terapistë – të mirënjohur, avangarda në vendet e tyre – kishin lënë profesionet dhe pasuritë e tyre për të punuar në ashram, ku ata merrnin dy vakte një ditë, një shtrat, ligjëratat e Oshos dhe asgjë tjetër. Osho i inkurajonte ata të krijonin seminare që kombinojnë teknikat e meditimit Lindor me psikoterapinë perëndimore, dhe deri në vitin 1980 kjo bashkësi ndërkombëtare fitoi një reputacion si ‘më të mirët në botë për qendrat e rritjes dhe terapisë ‘. Rrëfimet bashkëkohore nga gazetarët që kalonin kohë atje e përshkruajnë Ashramin si supermarketi më i madh shpirtëror në botë. Krahas meditimeve dhe vallëzimit dhe dëgjimit të Osho-s, njerëzit punonin – në kuzhinë, si pastrues, si zejtarë, në departamentet e botimit të librave ose audio, në dyqanet e marangozëve, në qendrën mjekësore, rrobat e modës, në qendrat e argjendarisë apo qeramikës, në departamentet e muzikës dhe teatrit ose të tjera.

Gjatë këtyre shtatë viteve Osho jepte një ligjërim 90-minutësh çdo mëngjes, duke alternuar çdo muaj midis Hindi dhe Anglisht. Në mbrëmje, ai i përgjigjej pyetjeve për çështje personale, siç janë dashuria, xhelozia, vetmia, meditimi, frika dhe vdekja. Këto ‘darshanë’ janë përpiluar në 64 ditarë darshan, nga të cilët 40 janë botuar. Ligjërimet e tij ofrojnë njohuri në të gjitha shtigjet kryesore shpirtërore, përfshirë Jogën, Zenin, Taoizmin, Tantrën dhe Sufizmin. Ai gjithashtu fliste për Gautama Budën, Jezusin, Lao Tzu dhe mistikë të tjerë. Këto ligjërime janë mbledhur në mbi 600 libra dhe janë përkthyer në 50 gjuhë. Vetë Osho hartonte kapakët për librat e tij. Ligjërimet e tij përshkruhen prej gazetarëve si “marramendës”, “të jashtëzakonshëm”, “të mahnitshëm”, “shkëlqyes”, “karizmatik”, ‘thellësisht mbresëlënës’. Bernard Levin, nga The Times of London, shkruante se Osho është ‘një nga oratorët më të shquar që kam dëgjuar ndonjëherë’.

1981 Oregon

Osho krijon një komunitet në Oregon. Një fermë rreth 260 km katror që ishte një tokë djerrë në shkretëtirën qendrore të Oregonit. Ishte njëzet milje nga dyqani më i afërt. Ishte një burim pluhuri gjatë verës dhe burim balte në dimër – edhe emri origjinal, ishte “Balta e madhe”. Përkundër këtij fillimi marramendës, një komunë e një modeli bujqësor u rrit shpejt. Tendat për punëtorët vullnetarë (sannyasins) u instaluan pothuajse çdo ditë. Mijëra hektarë shkretëtirë dhe ekonomikisht të paarritshëm u kthyen në një fermë të madhe perimesh dhe mbledhje stoku.

Brenda dy vjetësh dishepujt e shndërruan fermën në një komunitet bujqësor shumë dimensional, duke ndërtuar rrugë, shtëpi të parafabrikuara, ndërtesat, furnizimin me energji elektrike dhe ujë, sistemet e depozitimit të ujërave të zeza, një njësi të qumështit dhe përdorën makineri të fundit bujqësore. Një tufë lopësh Holstein i siguronte komunitetit qumësht, gjalpë, djathë dhe kos. Pjesa më e madhe e zonës ishte e përshtatshme për dele dhe bagëti, por kullotja masive gjatë 50 viteve të fundit kishte shkatërruar tokën, barërat, rrugët ujore dhe jetën e egër. Një nga projektet e para ishte një program për rikuperimin e rajoneve për të ndaluar erozionin, ngadalësuar ujërat e shiut të rrëmbyeshëm dhe kthimin e barërave në kodrat shterpë. Komuna zhvilloi shpejt një fermë prej 50 hektarësh, e cila tani prodhonte pothuajse të gjitha perimet e nevojshme dhe filloi një program në ultësirat e fermës që jepte grurë, elb, tërshërë, thekër dhe bishtajore. Ata gjithashtu mbanin bletët për mjaltë dhe madje dhe një vresht.

1982 – Qyteti ndërtohet në shkretëtirë

Brenda dy viteve, ndërtohet akomodimi për 2000 vetë. Brenda tre vjetësh, komuniteti quhet si qyteti i Rajneeshpuram, duke ofruar shërbime për 5000 banorë. Janë mbajtur festivale vjetorë verorë të cilët tërhiqnin deri në 15,000 vizitorë nga e gjithë bota. Një ekonomi e veçantë u krijua në mënyrë të zgjuar, kur paratë e rezervuara të secilit grumbulloheshin dhe ricikloheshin brenda qytetit. Njerëzit që kontribuonin merrnin një kartë me vlerë ekuivalente, të ngjashme me një kartë debiti, të cilën mund ta përdornin për të shpenzuar kudo në qytet. Paratë e kësaj “rezerve” shpejt shkuan gati 2 milion dollarë. Me bashkimin e punës dhe kapitalit, gjithçka u ri-investua për të krijuar një sistem në rritje të vazhdueshëm dhe të vetë-qëndrueshëm. U ndërtuan rrugë, diga, liqene, një qendër tregtare, ndërtesa zyrash, restorante dhe një lokal për të ushqyer mbi një mijë njerëz në një ulje, të gjitha nga sannyasins që punonin vullnetarisht.

Një studim i Universitetit të Oregonit zbuloi se sanyasinët ishin kryesisht të rinj dhe me arsim të lartë. ‘Sannyasins janë njerëz shumë të zotëruar, të sigurt, të qetë dhe të lumtur. Për më tepër, ata janë të gjithë, me sa di unë, kompetentë dhe të aftë. Asnjë nga këta nuk është humbës, dembel, me sy të zymtë që gjithmonë mund t’i gjesh, në komuna. Dhe asnjë hipi në të gjithë qytetin.

Thellë në një varg pluhuri malor, i bërë i famshëm nga filmi kauboj i John Wayne, Rooster Cogburn, ata punonin edhe dymbëdhjetë orë në ditë, shtatë ditë në javë, – duke e kthyer shkretëtirën në një oaz. Në katër vjet, ata kthyen lugina 310 km katrore nga tokë e thatë në gjelbërim që lulëzon. Ata drejtonin tufën më të shëndetshme të bagëtive të qumështit në zonë, prodhonin një sërë varietetesh të perimeve për të ushqyer deri në 15,000 njerëz në një kohë, dhe nga një vresht i ri, ata prodhonin shishet e tyre të verës. Njerëzit kishin agjencinë e tyre të udhëtimit, flotën e katërt më të madhe të autobusëve në Shtetin e Oregon, dhe një kompani ajrore me katër avionë. Ata mbanin një gazetë të përjavshme dhe një “forcë paqeje” të armatosur për të mbrojtur qytetarët. ‘West Australian Sunday Times, 28 korrik 1985.

Qyteti kishte çdo gjë, 50 km rrugë, parqe, stacion elektrik, liqen, sisteme uji dhe riciklimi, universitet meditimi, zjarrfiks, postë etj. U mbollën më shumë se një milion pemë rrotull qytetit. Gazetarët shkruanin të mahnitur veçanërisht nga politikat mjedisore të krijuara në fermë. “Ata kanë krijuar një parajsë për ambientalistët.” ‘‘Është e mundur që diku, ambientalistët do të shikojnë Rajneeshpuram si një model për të jetuar në harmoni me mjedisin.”

1983 – Kritikat në favor të Oshos

Refuzimi i qeverisë amerikane për të pranuar Osho si mësues fetar krijoi një stuhi proteste nga fetarë dhe profesionistë të tjerë në të gjithë botën. Dijetarët nga çdo emërtim i krishterë (Katolikë, Baptistë, Kisha e Anglisë, Presbyterian, Quaker, Lutheran dhe Ortodoks), Rabitë Hebrenj, Priftërinjtë e tempujve Zen, studiuesit budistë dhe profesorët e fesë nga e gjithë bota shkruanin në favor të tij. Siç bëjnë figurat kryesore nga botët e shkencës, mjekësisë, psikologjisë, sociologjisë, biznesit dhe arteve.

Mesazhi i tyre përmblidhet nga poeti, autori dhe krijuesi, James Broughton: ‘Osho është një nga njerëzit më të jashtëzakonshëm të dekadave të fundit të këtij shekulli. Ai është një mësues dhe autor me aftësi të jashtëzakonshme, duke sjellë në historinë dhe të kuptuarin e fesë një mprehtësi të re. Jam i bindur që në traditën shpirtërore këtu është një mendje e shkëlqimit intelektual dhe aftësisë bindëse si autor. Ai më ka dhënë kuptime të reja për mësimet e krishtera, budiste, taoiste, sufiste dhe hinduiste, praktikën mistike dhe domethënien historike. Është talenti i tij veçantë, ai që ndihmon për një vetëdije më të thellë për të gjithë përvojën fetare në një mënyrë të domosdoshme dhe të përshtatshme për të paraqitur shoqërinë e sotme. Unë besoj se ai është një forcë kryesore për vetëdijen në kohën tonë. ‘

Një fakt interesant që zbulojnë letrat është se autorët, profesionistë nga fusha të larmishme, secili e konsideron Osho si ekspert në fushën e vet. Psikologët e quajnë atë “mësuesin më të shquar në psikologji në botë sot” dhe “një psikolog jashtëzakonisht të talentuar”. Artistët e quajnë “një vizion të jashtëzakonshëm”, “një mjeshtër artist” dhe “një artist të jashtëzakonshëm të fjalëve”. “Mendimet e Osho-s rreth muzikës janë ndër më të thellat dhe më inspirueset në të menduarit muzikor bashkëkohor”. “Biseda e tij për teatrin ishte më e thella dhe mendjemadhësia që kam dëgjuar ndonjëherë për atë çështje.” – shkruante dikush tjetër. Një profesor i biznesit ndërkombëtar në Shkollën e Politikës Ndërkombëtare, Ekonomisë dhe Biznesit, Universiteti Aoyama Gakuin, Tokio, e përshkruan Osho thjesht si “një gjeni vërtet universal”. Nga bota e fesë, figurat fetare ishin unanime për të lavdëruar Oshon. ‘Ai është një studiues i shumë pikëpamjeve fetare, përfshirë Hinduizmin, Budizmin, Taoizmin, Judaizmin dhe Krishterimin. Ai jo vetëm që ka studiuar fetë e botës, por ka perceptuar dhe ka qenë në gjendje të komunikojë frymën ose thelbin e brendshëm të të gjithëve. Ndërsa rrënjët e tij mbeten në Lindje, ai nuk po kërkon të promovojë mbizotërimin e ndonjë feje mbi të tjerët.’

Drejtuesit dhe profesorët e tjerë fetarë e përshkruajnë atë si ‘i rrallë dhe i talentuar’, ‘një mjeshtër i madh i epokës sonë’, ‘një nga figurat shpirtërore më të shquara të të gjitha kohërave’, ‘një nga mësuesit e mrekullueshëm të gjallë në botë , ‘një mësues dhe udhëheqës shpirtëror i aftësisë së jashtëzakonshme’, ‘një mësues shpirtëror unik i shkëlqyeshëm’, ‘një nga dritat e shkëlqyera të këtij shekulli’, ‘një nga udhëheqësit fetarë më të shquar dhe më të ndriçuar në’ kohën tonë, ‘një rast i rrallë për kufomat mësimore të feve në botë ‘dhe’ një mjeshtër që hap epokën e Ujorit ‘. Shkencëtarët e përshkruanin atë si “padyshim një filozof dhe shkencëtar i jashtëzakonshëm. Si rezultat i këtyre letrave, qeveria shfuqizoi vendimin e saj, por më pas refuzoi të gjykojë kërkesën e Osho, duke e lënë atë në harresë ligjore për pjesën e mbetur të viteve të tij në SH.B.A.

Rolls Royces

Një nga “modus operandi” i Oshos ishte të pasqyronte atë që shoqëria e konsideron të dashur. Në Indi ai hodhi në erë të gjitha lopët e shenjta të fesë dhe bestytnitë fetare, përfshirë Gandizmin dhe Nënë Terezën. Në SH.B.A., feja është në thelb materializëm. Kështu që ai zgjedh një simbol kryesor të lakmisë kapitaliste, Rolls Royce. Dhe ai inkurajon sannyasins e tij për të blerë një flotë të madhe prej tyre. Ai nuk posedon vetura – në të vërtetë ai nuk posedon asgjë. Por ai ka makinat e pikturuara në modele të zjarrta dhe drejton një nga çdo ditë. Mediat kërcejnë mbi këtë, që është pika e tij.

Osho – Të gjitha përpjekjet e mia janë të trondit njerëzit. Nëntëdhjetë Rolls Royces e mia kanë shokuar miliona njerëz nëpër bokë. E shihni shakanë? E çuditshme, që njerëzit nuk janë të interesuar në mësimet e mia, për mua, në mënyrën time të jetës. Ata janë të interesuar për Rolls Royces. Kjo tregon mendjen e tyre … Ata nuk janë të interesuar se çfarë po ndodh këtu. Ata nuk pyesin për meditimin. Ata nuk pyesin për jetën, dashurinë e njerëzve dhe të qeshurat që ndodhin në këtë shkretëtirë. Ata pyesin vetëm për Rolls Royce. Kjo do të thotë se kam prekur disa nerva të dhimbshëm. Dhe unë do të vazhdoj ta shtyp atë derisa të ndalojnë së pyeturi. ‘‘Bota nuk është e interesuar për të vërtetën, bota është e interesuar për diçka të bujshme. E vërteta nuk është e bujshme. Bota nuk është e interesuar për iluminizmin, bota është e interesuar për Rolls Royces. Nuk kishte nevojë për nëntëdhjetë e tre Rolls Royces. Unë nuk mund të përdor nëntëdhjetë e tre Rolls Royces njëkohësisht. Unë me vetëdije po krijoja një situatë në të cilën do të ndjeheshit xhelozë. Funksioni i një mjeshtri është shumë i çuditshëm. Ai duhet t’ju ndihmojë të kuptoni strukturën tuaj të brendshme të vetëdijes: është plot xhelozi. Unë dua të provokoj xhelozinë tuaj, sepse kjo është mënyra e vetme për ta hequr qafe atë. Interest Interesi im ishte të provokoja xhelozinë e të ashtuquajturit të pasur amerikan. Amerikanët mendojnë se ata janë njerëzit më të pasur në botë. Por krijova një shaka të thjeshtë me nëntëdhjetë e tre Rolls Royces dhe e gjithë krenaria e tyre u zhduk.

Autori amerikan Tom Robbins shkruante: – Shumë njerëz nuk e kapin dot. Sa prej tyre, për shembull, e kuptuan se flota (e tij) qesharake e Rolls-Royces ishte një nga thurjet më të mëdha të konsumizmit që u vu në skenë ndonjëherë? ‘

Një nga kritikat që u bë për makinat ishte – mendoni për të gjithë bamirësinë që mund të bënit me to. Osho u përgjigj: ‘Për mijëra vjet, të gjitha fetë e botës kanë predikuar bamirësi, shërbim, dhënie. Por shiko botën që kanë krijuar. A është ulur varfëria, mjerimi, në botë? Nëse ka njerëz të varfër në botë, priftërinjtë dhe politikanët dhe shkencëtarët dhe edukatorët të gjithë janë fajtorë për të. “

Qeveria dhe kundërshtitë lokale

Kundërshtimi i qytetit të ri mban hapin e suksesit të tij. Duke iu përgjigjur zellit antikulturor i cili përshkonte të gjitha nivelet e shoqërisë amerikane gjatë viteve të Reganit, politikanët lokalë, shtetërorë dhe federalë mbanin fjalime inflamatore kundër Rajneeshees. Të paktën katër agjenci qeveritare amerikane po ngacmonin komunën me hetime të paarsyeshme dhe të pafrytshme. Komisioneri i INS Charles Nelson pranonte më pas për mediat se kishte pasur “shumë interes” për hetimin si nga Senatorët e Oregon, ashtu edhe nga “Shtëpia e Bardhë dhe Departamenti i Drejtësisë”. Dhe kishte shumë mendime, kryesisht si “Ky është një problem, dhe ne duhet të bëjmë diçka në lidhje me të”. Avokati amerikan Charles Turner gjithashtu më vonë pranonte se, “Ne po përdorim procesin ligjor për të zgjidhur … një problem politik.”

Guvernatori i Oregonit, Vic Atiyeh, deklaronte në vitin 1982 se “meqenëse fqinjët e tyre nuk i pëlqyen ata, sannyasins duhet të largoheshin nga Oregon”. Një përfaqësues i komunës përgjigjet: ‘Gjithë sa duhet të bësh është të fusësh fjalën Negro ose Hebre apo Katolike… dhe ti e kupton se si tingëllon kjo deklaratë.” Shteti i Oregonit gjithashtu vendosi të shkatërrojë Rajneeshpuram. Qeveria e shtetit përfundimisht humbi padinë e ligjit dhe qyteti Rajneeshpuram u gjet të ishte i ligjshëm, por deri në atë kohë qeveria amerikane kishte arritur të dëbonte Oshon dhe qyteti ishte braktisur. Charles Turner, në konferencën e tij për shtyp, thotë, “Dëbimi ishte efektiv sepse shkaktoi shkatërrimin e tërë lëvizjes.”

James T. Richardson, një specialist amerikan në rregullimin juridik të fesë, raporton se “ky ekses i veprimit juridik tregon fuqinë e jashtëzakonshme të subjekteve qeveritare për t’u marrë me efektivitet me grupe fetare jopopullore”. Fermerët lokalë të Antelopës ishin gjithashtu armiqësorë. Që nga momenti kur Osho arriti, një organizatë e krishterë filloi shpërndarjen e publicitetit negativ në lidhje me të ardhurit, përfshirë raporte të pavërteta dhe inflamatore nga shtypi i verdhë në Indi. Një rrugë qarku që përshkonte qendrën e fermës “u pushtua” nga disa vendas të cilët qëllonin me pushkë në shenjat rrugore. Kamionët e tyre mbanin afishe që tregonin fytyrën e Osho ose Rolls Royce të tij në shënjestrat e pushkës dhe parulla si: “më mirë i vdekur sesa i kuq” (sannyasins të gjithë vishnin rroba të kuqe). Takimet Anti-Rajneeshpuram mbaheshin në qytetet afër dhe atmosfera u bë e tensionuar. Sanyasinët formuan një forcë zyrtare ‘Forca e Paqes’ të cilët u trajnuan dhe u armatosën me armë për tu mbrojtur në rast sulmi.

Në korrik, pas një heshtje të gjatë, Osho fillon të flasë përsëri publikisht në sallën e madhe me dy akra ‘Rajneesh Mandir”. Gjatë kësaj kohe ai takohet me Hasya, ish gruan e producentit të The Godfather, i cili mbërrin në Hollywood me një grup miqsh. Ajo u bë sekretarja e tij e re më vonë. Disa javë më vonë, sekretarja e tij aktuale Ma Anand Sheela dhe anëtarët e ekipit të saj përgjegjës për administrimin e komunës papritmas largohen. Dhe një model i tërë i veprimeve të paligjshme që ata kishin kryer – përfshirë përgjimet dhe vrasjen në tentativë – u ekspozuan nga disa njerëz që kishin punuar fshehurazi me ta.

Ndërsa mëson për këtë nga sekretarja e tij e re, Osho ekspozon publikisht faktet dhe fton zyrtarët e zbatimit të ligjit të hetojnë krimet e Sheelës. Autoritetet, megjithatë, e shohin më në fund mundësinë e tyre për të shkatërruar tërësisht komunën dhe për ta detyruar Oshon të largohet jashtë vendit. Hetimi i tyre shumë i shtrenjtë katër vjeçar kundër Osho nuk zbuloi asgjë. Por ata tani shohin mundësinë për të bërë presion mbi disa nga njerëzit që Osho ka ekspozuar, me shpresën se do t’i kthejë kundër tij. Ata e bindnin Sheelën që t’ua dorëzonte të gjitha kasetat e bëra kur ajo fshehurazi përgjonte dhomën e Oshos. Por asgjë nuk doli nga kjo – në fund të fundit, të dy Prokurori amerikan Turner dhe Prokurori i Përgjithshëm Frohnmeyer pranuan publikisht se “ata kishin pak prova se Osho ishte i përfshirë në ndonjë nga aktivitetet kriminale që u shpalosën në fermë”.

Kështu që autoritetet përfundimisht vendosën për një aktakuzë të mbyllur duke akuzuar Osho për komplot për të kryer mashtrim imigracioni duke inkurajuar sannyasins e tij të martohen në mënyrë të paligjshme për të marrë kartat e gjelbra. Kjo përkundër faktit se Osho kishte qëndruar në heshtje gjatë periudhës së pretenduar dhe faktit se ai nuk e inkurajonte martesën. Avokatët e Osho ofrojnë dorëzimin e tij, por autoritetet e qeverisë refuzojnë. Ata kishin orkestruar një plan për të pushtuar Rajneeshpuram me mbi 300 oficerë të armatosur dhe helikopter, për të arrestuar Oshon për këto shkelje teknike të imigracionit. Do të ishte një parathënie për Waco, ku një komunë u shkatërrua dhe shumë njerëz u vranë nga një bastisje e ngjashme nga agjentë nga të njëjtat agjenci qeveritare. Për fat të mirë, Osho ndjen peshën e problemeve dhe largohet për në Charlotte, Karolina Veriore.

Arrestimi në SH.B.A

Kur avioni i Oshos zbarkoi në Charlotte, ai së bashku me shoqëruesit e tij arrestohen, pa mandat, me armë drejt tyre. (12 pushkë të mbushura). Ata u prangosën në duar dhe këmbë të lidhur me zinxhirë dhe menjëherë i çuan në burg. Të tjerët u liruan me kusht, por Osho u mbajt për 12 ditë. Akuzat kundër Oshos ishin shkelje teknike të emigracionit – konkretisht që ai komplotoi për kryerjen e martesave të paligjshme, në mënyrë që dishepujt e tij të huaj të mund të qëndronin në fermë. Është e paprecedent që dikujt pa histori dhune t’i mohohet lirimi me kusht për akuza të tilla të vogla.

Një udhëtim pesë-orësh kthimi në Oregon, me aeroplanët e burgut federal zgjati katër ditë. Gjatë rrugës, Osho mbahet jokomunikues dhe detyrohet të regjistrohet nën pseudonimin, David Washington, në burgun e Qarkut në Oklahoma. Ai nuk pranoi të nënshkruajë me atë emër, dhe regjistrimi i regjistrit tregon qartë nënshkrimin e tij dallues nën emrin David Washington. Ngjarjet pasuese tregojnë se ka të ngjarë që ai të jetë helmuar nga taliumi një lloj metali i rëndë ndërsa ndodhej në atë burg dhe në burgun federal Federal Ren Reno.

Dëbimi nga SH.B.A

Është e qartë se qeveria amerikane nuk dëshironte të kishte një gjyq kundër Oshos – Prokurori amerikan Charles Turner më vonë pranoi se ata nuk kishin prova të mjaftueshme kundër tij (Konferenca për shtyp, 22 korrik 1986). Osho foli për keqtrajtimin e tij gjatë pesë ditëve që po tërhiqej me zinxhirë nëpër një seri burgjesh amerikane, rrugës për në Portland. Dhe kur ai më në fund arrin në burgun e Portlandit, ekzistonte një frikë për bombë teksa po pritej lirimi (më në fund) me kusht. Të gjithë të burgosurit ishin larguar përveç Oshos.

Avokati i Osho, Sw Prem Niren, shprehet, ‘Në fund të fundit ndjekja penale e qeverisë amerikane e Oshos, gatishmëria e saj për ta sulmuar fizikisht përmes arrestimit, burgosja e tij të egër dhe e panevojshme, kërcënimi i një gjykimi të gjatë dhe marrja në pyetje e zgjatur dhe trajtimin përmes frikësimit me bombë në burgun e Portlandit, na e bëri të qartë se qeveria amerikane nuk do të ndalej derisa të shkatërronte fizikisht Oshon duke keqpërdorur të ashtuquajturin sistemin e drejtësisë i cili supozohet të mbrojë të pafajshmit. Kur kjo u bë e qartë, ne e nxitëm Oshon të binte dakord për një marrëveshje që qeveria ofroi dhe të linte SH.B.A. për të mos u ndjekur deri në vdekje.

Avokatët e Osho ranë dakord për një Alford Plea për dy akuza imigrimi kundër tij, me anë të së cilës ata ruajtën pafajësinë e tij. Ai u gjobit me 400,000 dollarë dhe u dëbua nga Amerika. Ndër të tjera, Avokat i SHBA në Portland, Charles Turner, pranoi publikisht se qeveria gjatë gjithë kohës kishte qëllimin për të shkatërruar Rajneeshpuram. Në një intervistë të përgjuar, Charles Turner, Avokat i SHBA për Oregon, më në fund pranoi, “Ne po përdornim procesin penal për të zgjidhur atë që ishte me të vërtetë një problem politik”.

1985-1987 – Dëbohet nga shumë vende

Me të mbërritur në Indi, Osho fluturon drejt Kulu Manali. Sidoqoftë, pas gjashtë javësh, sanyasinëve perëndimorë që përbënin familjen e tij, u refuzohen shtesat e vizave nga qeveria indiane dhe duhej të largoheshin nga vendi. Osho shkon me ta në Kathmandhu. Në Kathmandu, Nepal, Osho fillon të zhvillojë fjalime të përditshme në hotelin Oberoi ku po qëndronte. Në shkurt, qeveria Nepalese gjithashtu refuzoi të rinovojë vizat për stafin e tij personal. Ai largohet nga Nepali dhe shkon në mbarë botën duke kërkuar një vend ku ai mund të vendoset dhe njerëzit mund të vijnë lirisht të jenë me të. Në ndalesën e tij të parë, Greqi, Oshos i jepet një vizë turistike 30-ditore. Ai lëviz në një shtëpi në ishullin e Kretës në pronësi të Nikos Koundouros, një krijues filmi Grek.

Menjëherë, njerëz nga e gjithë bota grumbullohen pranë tij dhe ai fillon të flasë çdo ditë. Por pas vetëm 18 ditësh, më 5 mars, policia greke ndërhyri me forcë në shtëpinë ku po qëndronte, e arreston atë dhe e dëbojnë. Raportet e mediave greke tregojnë se presioni i qeverisë dhe kishës provokoi ndërhyrjen e policisë. Gjatë dy javëve në vijim ai vizitoi ose kërko leje për të vizituar 17 vende në Evropë dhe Amerikë. Të gjitha këto vende ose refuzuan t’i japin vizën e një vizitori ose revokuan vizën pas mbërritjes së tij, duke e detyruar të largohet. Disa refuzuan madje edhe lejen e uljes për aeroplanin e tij.

Më 19 Mars, Osho udhëton për në Uruguaj, ku i jepet një vizë tre-mujore falë një sannyasin të lidhur mirë. Edhe një herë ai fillon të flasë, dy herë në ditë. Këto biseda ishin shumë intime pasi vetëm familja e tij ishte e pranishme. Më 14 qershor, qeveria planifikoi një konferencë për shtyp për të njoftuar se Oshos do t’i jepej qëndrim i përhershëm në Uruguaj. Presidenti i Uruguait Sanguinetti më vonë pranoi se ai mori një telefonatë nga Washingtoni, një natë para konferencës për shtyp. Atij iu tha se nëse Osho lejohet të qëndrojë në Uruguaj, borxhi prej gjashtë miliardë dollarësh që Uruguai i detyrohet SHBA-ve do të kërkohej menjëherë dhe nuk do të jepeshin kredi të mëtejshme. Osho urdhërua të largohej nga Uruguai në 18 qershor.

Gjatë muajit tjetër ai dëbohet nga Xhamajka dhe Portugalia. Më pas u zbulua se Prokurori i Përgjithshëm amerikan Edwin Meese, një i krishterë konservator i krahut të djathtë në kabinetin e Ronald Reagan, kishte futur emrin e Oshos në bazën e të dhënave të Interpol nën etiketën “rrezik për sigurinë kombëtare”. Prandaj pati një gatishmëri prej shumë vendeve për mos ta lejuar atë të qëndrojë, apo edhe të hyjë. Osho u kthye në Mumbai, Indi, i vetmi vend që nuk mund ta refuzonte hyrjen ose dëbimin e tij. Edhe një herë, njerëzit filluan të vinin nga e gjithë bota për të qenë me të dhe ai fillon ligjërimet e përditshme. Në të njëjtën kohë, filloi kërkimi për tokën në Indi mbi të cilën do të ndërtohej komuna tjetër, por asgjë nuk ishte e përshtatshme në atë moment.

1987-1990 – Kthimi në Puna

Osho kthehet në Pune Ashram. Mijëra njerëz grumbullohen atje dhe krijohet një komunë e re. Osho rifillon ligjëratat e tij të përditshme, por për herë të parë shëndeti i tij i dobësuar nga helmi e mban të mbyllur në dhomën e tij për periudha të gjata. Kjo ishte rezultat i helmimit të tij nga qeveria amerikane. Pjesë nga trupi i tij dërgohen për prova në disa laboratorë në të gjithë botën dhe përfundimi i vetëm që ekspertët mund të nxjerrin ishte se ai ka qenë i helmuar me talium, një kimikat potencialisht vdekjeprurës.

Osho fillon, për herë të parë në 14 vjet, të drejtojë personalisht një meditim në ligjërimin e çdo mbrëmje. Ai krijon një meditim ‘Stop Dance’ në fillim të mbrëmjes, dhe një meditim ‘Gibberish dhe Let-Go’ në fund të fjalimit të tij. Si gjithmonë, ai largohej nga salla duke vallëzuar me njerëzit. Ai prezantoi gjithashtu një terapi të re revolucionare medituese të quajtur Mystic Rose, për të cilën thoshte se është meditimi më i rëndësishëm pas vipassanas të shpikur shekuj më parë. Ai thoshte se jo vetëm që është një meditim, por funksionon edhe si një ndryshim fiziologjik dhe një proces i shërimit fizik. Është një pastrim i thellë i shumë plagëve. Shoqëria ka shtypur të qeshurën sepse ajo shqetëson status quo-në. Dhe gjithçka që shtypet bëhet plagë. Këto plagë duhen lëshuar.

Proçesi zgjat tre javë, duke filluar me shtatë ditë të qeshura për tre orë. Java e dytë shkon më thellë – është duke qarë për tre orë në ditë. Dhe java e fundit është qëndrim ulur në heshtje për tre orë në ditë. ‘Lëreni lotët tuaj dhe qeshjen tuaj të lirohet dhe do të ndjeheni si një njeri i ri’. Më pas ai krijoi edhe dy proçese terapie medituese: No Mind, i cili përbëhet nga fjalë të pakuptimta (të bazuara në një teknikë Sufi të gibberish) për një orë në ditë, e ndjekur nga një orë heshtje, dhe Born again, në të cilat veproni dhe luani si një fëmijë për një orë në ditë, e ndjekur nga një orë të ulur në qetësi.

MUAJT E FUNDIT

Shëndeti i Osho u përkeqësua ndjeshëm gjatë tre viteve nga efektet e helmimit dhe më në fund ai ndaloi së foluri në publik. Ai i tha kujdestarit të tij se ai ndjeu një shkëputje të ndodhë në trupin e tij ndërsa u ngrit në këmbë për të dalë nga auditori pas asaj që u bë ligjërimi i tij i fundit. Kjo ndodhi afërsisht nëntë muaj para se ai të largohej nga trupi. Në vitet gjashtëdhjetë ai kishte thënë se një person i vetëdijshëm e di se kur do të vdesë nëntë muaj para; ata ndiejnë një shkëputje që ndodh në trup. Në nëntë muajt që vazhduan megjithëse nuk foli në publik, Osho punoi më shumë se kurrë. Ai menjëherë krijon një (Rreth të brendshëm) që të ishte përgjegjës për aspektet praktike të punës së tij. Ai inicoi kampe tre-ditore meditimi dhe krijoi Multiversitetin Osho, me Shkolla për Arte Kreative, një Shkollë Misteri, Terapi të Tibetit, Arte shëruese dhe një Shkollë për kthim në Qendër. Ai gjithashtu krijoi një koncept të ri për komunën – që të bëhej një Resort Meditimi.

Ai tha se barra e Komunës që kujdesej për mijëra banorë ishte shumë e vështirë, kështu që më mirë njerëzit të mbështesnin veten e tyre – të qëndronin vetëm për aq kohë sa ata mund të përballonin. Në të njëjtën kohë ai përshkroi në detaje vizionin e tij për pamjen fizike të Resortit  – ndërtesa piramidale të zeza në formë xhami blu, të gjithë që veshin rroba vishnje në të kuqe, si dhe lehtësira të tipit turistik si pishinë të madhe noti, fusha tenisi, Spa dhe disko. Teknikat e tij ishin revolucionare, duke filluar jo me qetësi dhe heshtje, por me aktivitet të dhunshëm për të lëshuar energji dhe emocione të mbyllura, duke çuar në një gjendje qetësie, në të cilën meditimi mund të lulëzojë. … Ky ishte një vend ideal për njerëzit që të mësonin dhjetëra meditime që ai hartoi. Ka meditim noti, vallëzimi dhe meditimi i arteve marciale, meditimi i pirjes së duhanit, meditimi ecjes në këmbë, meditimi i frymëmarrjes dhe meditimi për çifte. ”The Washington Post”

Osho lë trupin

Më 19 janar, pulsi i tij bëhet i parregullt. Kur mjeku i tij pyet nëse duhet të përgatiten për ringjallje kardiake, Osho thotë: ‘Jo, më lër të shkoj. Ekzistenca vendos kohët e saj. Ai bëri disa rregullime për ato pak sende që kishte në dhomën e Tij dhe u ul në karrigen e tij. Shumë thjeshtë, në një mënyrë shumë të saktë, ai vështroi gjithçka në dhomë. Ai ishte aq i qetë, sikur të shkonte në fund të javës. Më çoni në Sallën e Budës për dhjetë minuta,” tha, – dhe pastaj më çoni në Ghats që digjet – dhe më vishni kapelen dhe çorapet e mia përpara se të më merrni trupin.

Kur u pyet se çfarë duhet t’u thoshte të gjithëve. Ai tha – se që nga ditët e tij në qelinë e marshallit në Charlotte, Karolina Veriore, në Amerikë, trupi i tij ishte përkeqësuar. Ai tha se në burgun e Oklahomës ata e helmuan me talium dhe e ekspozuan në rrezatim, të cilin e kuptuan vetëm kur u këshilluan me ekspertët mjekësorë. Ai tha se ata e kishin helmuar në atë mënyrë që të mos linte asnjë provë. “Trupi im i gjymtuar është vepër e fondamentalistëve të krishterë në qeverinë e Shteteve të Bashkuara.” Ai tha se e kishte mbajtur dhimbjen për veten e tij, por “të jetosh në këtë trup është bërë një ferr”.

Fjalët e tij përfundimtare ishin: –  “Asnjëherë mos flisni për mua në kohën e shkuar”, tha ai. Prania ime këtu do të jetë shumë herë më e madhe pa barrën e trupit tim të torturuar. Kujtojuni njerëzve se do të ndjehet shumë më tepër, do ta dinë menjëherë.’ Në fund ai tha: “Unë po ju lë ëndrrën time“. U shtri në qetësi dhe ngadalë u venit, duke mbyllur sytë për herë të fundit.

Osho e la trupin e tij në orën 5 të mëngjesit. Në 7 pasdite trupi i tij u fut në Gautama, Auditorium të Budës për një festë dhe pastaj u dërgua për tu djegur. Dy ditë më vonë, hiri i tij u dërgua në Osho Commune International dhe u vendos në Auditoriumin Chuang Tzu, me mbishkrimin:

OSHO, kurrë i lindur, kurrë i vdekur, vetëm vizitoi planetin Tokë nga 11 Dhjetor 1931 – 19 Janar 1990