Tai Chi – tradita Yang

Yang është stili më popullor i Tai Chi. Ky është stili më i njohur dhe praktikuar gjerësisht në të gjithë botën. Forma Yang është tipike e rrjedhshme, me lëvizje të ngadalta, të cilat ndihmojnë praktikuesit të relaksohen dhe të ndiejnë rrjedhën e energjisë brenda trupit. Lëvizjet krijojnë një ndjenjë të fortë lirshmërie. I bukur për tu parë, relaksues për tu bërë, stili Yang është gjithashtu lirik në lëvizjet e tij. Me hirin dhe theksin e tij në relaksim dhe energji të brendshme të qeta, stili Yang tërheq shumë studentë çdo vit. Lëvizjet e ngadalta të formave të praktikës ndihmojnë fillestarët të kapërcejnë tensionin dhe rezistencën, të cilat normalisht mund të pengojnë veprimet e tyre. Duke u përqëndruar në rrjedhën e ngadaltë të lëvizjeve, praktikuesit fitojnë më shumë vetëdije për trupin e tyre. Kjo vetëdije më vonë shtrihet në ndjesinë e rrjedhës së energjisë së. Praktikuesit përjetojnë një ndjenjë të fortë mirëqenie dhe shëndeti përmes praktikës së stilit Yang.

Themeluesi i stilit Yang, Yang Lu Chan, fitoi pseudonimin “Yang the Invincible” për aftësitë e tij të jashtëzakonshme të arteve marciale. Yang jo vetëm që mundi kundërshtarët e tij, por fitoi betejat e tij pa i dëmtuar ata. Ndërsa disa sfidues mendonin vetëm për të fituar me goditje të forta ose ndonjë hile – Yang ushtroi një disiplinë të jashtëzakonshme në eleminimin me nder të kundërshtarëve të tij. Shkathtësia e tij tërhoqi vëmendjen e perandorit dhe Yang u shpërblye me punë, si mësues i arteve marciale të rojevë personale të perandorit – një nder i dhënë vetëm për artistin marcial më të mirë në Kinë. Përveç aftësive të tij në tai chi, Yang Lu Chan ishte gjithashtu një mësues shumë i talentuar. Me kalimin e viteve, shkolla Tai Chi prodhoi shumë praktikues të aftë. Studentët nuk ishin vetëm nga elita e perandorit, por përfshinin edhe jo-elitën. Studentët e tij dhe të tjerë vazhduan ta bëjnë stilin Yang të arritshëm për shumë njerëz. Cheng Man Ching, i cili studionte me nipin e Lu Chan (Yang Cheng Fu), ishte një nga mjeshtrat e parë që solli tai chi në Perëndim. Yang-style Tai Chi është forma më e njohur në botë, me miliona praktikues. Meqenëse familja Yang popullarizoi Tai Chi gjatë viteve 1800, forma është kaluar nga mësuesi te studenti në një traditë gojore, duke rezultuar në një larmi të gjerë në mënyrën e praktikimit të formës. Pavarësisht se në cilin version të formës që praktikoni, parimet thelbësore dhe struktura brenda lëvizjeve janë në thelb të njëjta.

Mësimi i sekuencës

Sekuenca Yang është e ndërtuar me rreth tridhjetë e shtatë teknika të dukshme dhe me më shumë se dyqind teknika të fshehura. Praktikohet për të përmirësuar qarkullimin e qi (energji) dhe për të përmirësuar shëndetin dhe është themeli i të gjitha teknikave luftarake taijiquan. Zakonisht duhen nga gjashtë muaj deri në tre vjet për të mësuar këtë sekuencë, në varësi të instruktorit, kohëzgjatjes së sekuencës, talentit të studentit dhe më e rëndësishmja, angazhimit për të praktikuar.Pasi mësohet kjo sekuencë, zakonisht duhen edhe tre vjet të tjera për të arritur një shkallë qetësie dhe relaksi dhe për të përvetësuar koordinimin e duhur të frymëmarrjes. Gjatë praktikës, jo vetëm vëmendja juaj, por edhe ndjenjat, emocionet dhe gjendja shpirtërore duhet të jenë në sekuencë. Është njësoj si kur muzikantë apo valltarë performojnë artin e tyre; emocionet dhe qenia totale e tyre duhet të shkrihen në art.

Rekomandohet që një student të përqendrohet në të mësuar vetëm disa lëvizje derisa ato të jenë shumë të natyrshme dhe të rehatshme. Hapi tjetër është të mësosh dhe të praktikosh vetëm pjesën e parë të sekuencës derisa të mund ta kryeni pa probleme me pozicion të trupit të saktë dhe me muskuj të relaksuar. Sa më të qetë të jenë trupi dhe mendja juaj, aq më lirshëm qarkullon energjia juaj. Kjo është faza e parë, e njohur si Rregullimi i Trupit. Përfundimisht, nëse një student është i interesuar të ndjekë rrugën tradicionale, ai / ajo do të mund përparojë në fazat e Rregullimit të Frymës, Mendjes, Qi dhe Shpirtit.

Energjia

Kur praktikohet ngadalë, Tai Chi është një formë e Qigong. Fjala kineze për energji është “Qi”. Është e rëndësishme të kuptosh që kur diskutojmë për Qi brenda trupit, ne nuk i referohemi ndonjë force mistike, ose një metafore të ndonjë lloji. Qi është reale. Pa hyrë në terminologjinë teknike mjekësore perëndimore, duhet të kuptoni se energjia e jetës qarkullon nëpër 100 trilion qelizat nga të cilat përbëhet trupi jonë. Kjo energji në trupin tonë vjen nga ushqimi që hamë i kombinuar me ajrin që thithim përmes procesit metabolik. Përveç kësaj, me çdo frymëmarrje njeriu thith ajrin, që është një gaz, i cili është bërë nga molekula, të cilat janë bërë nga atome, të cilat janë energji. Ne gjithashtu marrim një përqindje të energjisë së trupit tonë nga dielli dhe hëna, dhe energjia e trupit tonë ndikohet nga rrezatimi i ambientit tonë, si natyror, ashtu edhe artificial. Në fakt, trupi i njeriut është një fushë e gjallë bioelektromagnetike.

Kur njeriu lëviz trupin, mendja gjeneron një impuls elektrik përmes shtyllës kurrizore te muskujt. Synimi për të lëvizur së pari krijon një valë në tru – kjo është një frekuencë elektrike zakonisht ndërmjet 1 – 20Hz. Impulsi më pas transmeton menjëherë në të gjithë trupin në një proces kompleks që shfrytëzon energjinë e trupit për të lehtësuar lëvizjen. Një mënyrë tipike moderne për të matur energjinë është me EEG (Elektroencefalogram), i cili dallon valët e trurit duke matur shpejtësinë me të cilën neuronet (qelizat nervore) ndizen në cikle për sekondë. Valët e trurit alfa shkojnë ndërmjet 7 – 12 Hz, që ka të bëjë me relaksim të thellë. Gama Alpha është gjithashtu frekuenca bazë e Rezonancës Schumann, e cila është frekuenca vibruese e fushës elektromagnetike të tokës. Kur jeni të qetë thellësisht, valët e trurit tuaj të Alpha rezonojnë në simpati me EMF e Tokës, duke forcuar vibrimin.

Pavarësisht si e shikoni aktivitetin energjik të trupit nga pikëpamja kimike, shpirtërore ose thjesht mekanike, kuptoni që kjo energji brenda trupit është Qi të cilës po i referohemi; Qi nuk është ndonjë lloj energjie “tjetër” e veçantë. Kjo është keqkuptuar gjerësisht, nganjëherë për shkak të kuptimit të kufizuar nga studentët për këto koncepte që kur Tai Chi erdhi në Perëndim, dhe kryesisht për shkak të pengesave kulturore dhe gjuhësore. Mos vazhdoni të kërkoni energjinë tuaj kur praktikoni. Kuptoni se jeni energji. Ju nuk jeni një trup njerëzor që përjetoni një shpirt. Ju jeni një shpirt në eksperiencën e një trupi njerëzor. Kështu, kur të kuptoni qartë një pozicion të Tai Chi, mendja juaj do të krijojë qëllimin e saktë dhe ju do të aktivizoni trupin tuaj deri në gishta dhe gishtërinj në mënyrë më efikase.

Të fillosh Tai Chi

Të fillosh për të mësuar Tai Chi mund të jetë e vështirë në dukje, sepse forma tradicionale mund të duket shumë e gjatë, dhe ka shumë detaje që duhet të dini. Por, si çdo art klasik, siç është violina apo piktura, thjesht fillon të mësosh me ritmin tënd. Pasi të keni mësuar lëvizjet, mund të shijoni Tai Chi si një lloj meditimi në lëvizje i cili do t’ju çojë më thellë në zbulimin e aspektit energjitik të qenies tuaj – që në të vërtetë është një përvojë mistike.

Çfarë është Tao? – ajo që është, pa emër, e pashprehur, thjesht ajo që është. Përmban gjithçka, përmban pemët dhe yjet, të përmban ty dhe mua, kafshët dhe zogjtë. Ai përmban gjithçka që ekziston. Përmban gjithçka që ka qenë ndonjëherë dhe përmban gjithçka që do të jetë. Tao nuk mund të shqiptohet sepse përmban gjithçka – dhe asnjë fjalë nuk mund t’i përmbajë të gjitha. Qëllimi i një fjale është të tregojë. Qëllimi i një fjale është të klasifikohet. Një tryezë është një tryezë dhe jo një karrige, dhe një karrige është një karrige dhe jo një qen, dhe një qen është një qen dhe jo një njeri. Fjala ka kuptim vetëm sepse ka një kufi të caktuar rreth tij. Përjashton gjithçka jashtë saj. Ajo përfshin vetëm diçka të vogël dhe përjashton tërë ekzistencën. Tao përfshin gjithçka, nuk përjashton asgjë. Kjo është arsyeja pse Tao nuk mund të thuhet. Mund të tregohet por nuk thuhet. Tao mund të shijohet, Tao mund të përjetohet, por duhet të përmbushet një kusht: duhet të jesh aq i thjeshtë sa të mos kesh asnjë ego. Ju duhet të jeni aq të heshtur sa të mos keni asnjë ide për ‘Unë’ brenda jush.

TAO, i pandarë, i madh, i jep jetë dy principeve të kundërta të realitetit…

Kjo është mënyra themelore e qasjes Taoiste: që njëshi bëhet dy – sepse vetëm atëherë është e mundur loja. Një duhet të bëhet dy dhe të dy duhet të jenë të kundërt me njëri-tjetrin; atëherë fillon loja. Shkrimet e lashta hindu thonë se Zoti ishte vetëm dhe ndihej vërtet shumë i vetmuar. Ai vendosi të krijojë “tjetrin”. Kjo është arsyeja pse Hindu-të thonë se ekzistenca është LEELA, një lojë. Zoti e krijoi tjetrin vetëm për t’u argëtuar. Tao është një, por në momentin kur manifestohet duhet të bëhen dy. Manifestimi duhet të jetë i dyfishtë: nuk mund të jetë një, ai duhet të jetë dy, ai duhet të ndahet në dysh. Duhet të bëhet materie dhe vetëdije, duhet të bëhet burrë dhe grua, duhet të bëhet ditë dhe natë, duhet të bëhet jetë dhe vdekje. Do t’i gjeni këto dy parime kudo. E gjithë jeta përbëhet nga këto dy parime dhe pas këtyre dy parimeve fshihet Njëshi. Nëse vazhdoni të përfshiheni në mes këtyre dy dualiteteve dhe të kundërtave polare, do të mbeteni në botë. Nëse jeni inteligjent, nëse jeni pak më të gatshëm dhe nëse filloni të shikoni më thellë, në thellësi të gjërave, do të habiteni – këto të kundërta nuk janë me të vërtetë të kundërta por plotësuese. Dhe pas të dyve është një energji e vetme: që është Tao.

TAO … krijon dy principe të kundërta të realitetit errësirën dhe dritën, YIN dhe JANG. nga yin vjen parimi femëror pranues; nga yang vjet parimi kreativ mashkullor.

Në thelb, polaritetet mund të emërtohen burrë / grua: mashkullore, femërore. Dhe është më afër realitetit tonë njerëzor ta kuptojmë në atë mënyrë. Mund ta quajmë negative dhe pozitive, por kjo do të ishte pak larg. Ta quajmë yin dhe yang, Shiva dhe Shakti, burrë e grua, e sjell atë shumë pranë zemrës sonë – ne e njohim këtë dualitet. Burri tërhiqet drejt gruas, gruaja tërhiqet drejt burrit dhe prapë kur ata janë bashkë, ata luftojnë vazhdimisht. Ata nuk mund të jetojnë veç e veç, por nuk mund të jetojnë as së bashku. Tërheqja është e jashtëzakonshme, shtytja gjithashtu. Kur jeni me gruan tuaj ose me burrin tuaj, filloni të mendoni se si të jeni vetëm. Ju filloni të mendoni për lirinë, për të qenë vetëm, bukurinë e saj, qetësinë dhe gjithçka. Kur jeni vetëm, filloni të ndjeheni të vetmuar dhe filloni të dëshironi tjetrin, filloni të mendoni për ato dashurinë, ngrohtësinë dhe gjithçka. Kur jeni vetëm doni të jeni bashkë, kur jeni bashkë, doni të jeni vetëm.

Parimi femëror është pranues dhe parimi mashkullor është krijues dhe të dy mund të shkojnë së bashku. Më vete, të dy vuajnë. Gruaja nuk ka asgjë për të marrë dhe ndjehet bosh. Dhe nëse nuk ka njeri që të marrë, krijimtaria e njeriut humbet sepse nuk ka njeri që ta vlerësojë, të frymëzojë. Gruaja merr, frymëzon dhe ndihmon burrin të rrjedhë në krijimtarinë e tij. Krijimtaria e burrit ndihmon gruan të rrjedhë në pritshmërinë e saj. Kjo pritshmëri e gruas nuk është vetëm biologjike, por është edhe shpirtërore. Pas të gjithë poetëve të mëdhenj do të gjeni frymëzimin e një gruaje. Gratë nuk kanë qenë vetë poete të shkëlqyera – nuk duhet të jenë – por asnjë poezi e bukur nuk lind pa një grua. Ajo funksionon si far. Burrat kanë qenë poetë të shkëlqyeshëm, por pa një grua poezia thjesht vdes dhe thahet.

Receptiviteti dhe krijimtaria janë si dy krahë zogu. Ky fluturim drejt së panjohurës mund të realizohet vetëm me të dy krahët. Me një krah zogu nuk mund të shkojë askund. Mbajeni mend, krijimtaria nuk është më e vlefshme se pritshmëria – janë të barabarta, janë plotësisht të barabarta. Asnjë krah, i djathtë ose i majtë, nuk është më i madh se tjetri; nuk mund të jetë. Ata janë të barabartë. Ata nuk janë të ngjashëm por janë të barabartë. Në fakt realiteti është një transcendencë e të dyjave. Yin dhe yang, i jashtëm dhe i brendshëm, janë vetëm aspekte, jo e tëra. Tërësia është bi-seksuale, nuk është as yin, as yang. Tërësia është trans-seksuale, nuk është as burrë dhe as grua. Pra, vetëm në sipërfaqe jeni një burrë dhe dikush një grua, por sa më thellë të shkoni. aq më shumë do të kuptoni se thelbi më i thellë nuk është asnjë prej tyre.

Njerëzit janë ekstrovertë zakonisht, kështu që ata kanë nevojë për introversion; ky është kuptimi i simbolit. Njerëzit janë në pjesën e jashtme. Njerëzit janë yang. Yin është i nevojshëm për ekuilibër. Sapo të ndodhë balancimi, as yang as yin nuk janë të nevojshme. Atëherë thjesht i kapërceni të dyja, dhe kur i kapërceni të dyja vërtet, arrini në realitet … që nuk është asnjë prej tyre. Si mund të jetë realiteti mashkull apo femër? Dhe si mund të ndahet realiteti në pjesën e jashtme dhe të brendshme? Realiteti është një. Kjo derë që po shihni … a çon brenda apo jashtë? Nëse jeni duke qëndruar jashtë, ajo çon brenda; nëse jeni duke qëndruar brenda, ajo çon jashtë, kështu si do ta përcaktoni këtë derë – brenda apo jashtë? Do ta quash hyrje ose dalje? Nga njëra anë është një hyrje, nga ana tjetër është një dalje; është të dyja, varet nga ju, ku jeni. Për shkak se njerëzit janë yang, të gjitha meditimet i përkasin yin. Njerëzit janë të lëvizshëm, të jashtëm, duke humbur energjinë e tyre në botën objektive, në botën e mijëra gjërave. Prandaj meditimi i mëson ata si të futen. Pasi të keni hyni brenda, ju mësoni se nuk ka as jashtë dhe as brenda, … atëherë ndarjet zhduken.

Si u shkruajt Tao Te Ching? Lao Tzu jetoi për nëntëdhjetë vjet – në fakt ai nuk bëri asgjë përveçse jetoi. Ai jetoi totalisht. Shumë herë dishepujt e tij i kërkuan që të shkruante, por gjithnjë ai thoshte: Tao që mund të thuhet nuk është Tao i vërtetë, e vërteta që mund të thuhet bëhet e pavërtetë menjëherë. Kështu që ai nuk thoshte asgjë; ai nuk shkruante asgjë. Atëherë, çfarë bënin dishepujt me të? Ata jetuan me të, ata lëvizën me të, ata thjesht thithën qenien e tij. Duke qenë afër tij, ata u përpoqën të ishin të hapur për të, duke qenë pranë tij ata u përpoqën të mos mendojnë për asgjë; duke qenë afër tij ata u bënë gjithnjë e më të heshtur. Në atë heshtje ai do t’i arrinte ata, ai do të shkonte tek ata dhe do të trokiste në dyert e tyre.

Për nëntëdhjetë vjet ai nuk pranoi të shkruante asgjë ose të thoshte ndonjë gjë. Ky ishte qëndrimi i tij themelor: kjo e vërtetë nuk mund të mësohet. Në momentin kur thoni diçka për të vërtetën, nuk është më e vërtetë: vetë thënia e falsifikon atë. Ju nuk mund ta mësoni atë. Më së shumti mund ta tregoni dhe ky tregues duhet të jetë vetë qenia juaj, e gjithë jeta juaj; nuk mund të tregohet me fjalë. Lao Tzu jetoi në heshtje. Ai gjithmonë shmangte të fliste për të vërtetën që kishte arritur dhe gjithmonë e hodhi poshtë idenë se duhet ta shkruante atë për brezat që do të vijnë. Në moshën nëntëdhjetë ai la dishepujt e tij. Ai u tha lamtumirë atyre dhe tha: “Tani po shkoj drejt maleve, në drejtim të Himalajeve. Po shkoj atje për t’u përgatitur për të vdekur. Është mirë të jetosh me njerëzit, është mirë të jesh në botë ndërsa jetoni, por kur njeriu afrohet me vdekjen është mirë të kaloni në vetmi të plotë, në mënyrë që të lëvizni drejt burimit origjinal në pastërtinë dhe vetminë tuaj, të pakontaminuar nga bota “.

Dishepujt ndiheshin shumë të trishtuar, por çfarë mund të bënin? Ata e ndoqën atë për disa qindra milje, por Lao Tzu i bindi ata të ktheheshin. Por kur ai po kalonte kufirin, një roje në kufi e burgosi. Roja ishte gjithashtu një dishepull. Dhe roja tha: “Po të mos shkruani një libër, nuk do t’ju lejoj të ikni përtej kufirit. Kaq gjë duhet ta bëni për njerëzimin. Shkruani një libër. Ky është borxhi që duhet të paguani, përndryshe nuk do ju lejoj të kaloni. Kështu që për tre ditë Lao Tzu u burgos nga dishepulli i tij. Është e bukur. Ai u detyrua – dhe kështu lindi ky libër i vogël, libri i Lao Tzu, TAO TE CHING. Ai duhej ta shkruante, sepse dishepulli nuk do ta lejonte të kalonte. Dhe ai kishte autoritetin, ai mund t’i krijonte telashe, kështu që Lao Tzu u detyrua të shkruante librin. Për tre ditë ai e mbaroi.

Thuhet se Konfuci shkoi për të parë Lao Tzu. Lao Tzu ishte plak, Konfuci ishte më i ri. Lao Tzu ishte pothuajse i panjohur, Konfuci ishte i njohur botërisht. Mbretërit dhe perandorët e thërrisnin në oborret e tyre; njerëzit e mençur kërkonin këshillat e tij. Ai ishte njeriu më i mençur në Kinë, në ato ditë. Por ai duhet të ketë ndjerë se mençuria e tij mund të ishte e dobishme për të tjerët, por ai nuk ishte i lumtur, ai nuk kishte arritur asgjë. Ai ishte bërë ekspert, ndoshta i dobishëm për të tjerët, por jo i dobishëm për veten e tij. Kështu që ai filloi një kërkim sekret për të gjetur dikë që mund ta ndihmonte. Njerëzit e mençur të zakonshëm nuk do ta bënin, sepse ata vinin për këshillat e tij. Studiuesit e mëdhenj nuk do ta bënin; ata vinin ta pyesnin për problemet e tyre. Por duhet të ketë ndonjë diku – jeta është e gjerë. Ai bëri një kërkim të fshehtë.

Ai i dërgoi dishepujt e tij të gjenin dikë që mund ta ndihmonte dhe ata erdhën me informacionin se jetonte një njeri – askush nuk e dinte emrin e tij – ai njihej si burri i vjetër. Lao Tzu do të thotë “burrë i vjetër”. Fjala nuk është emri i tij, askush nuk e di emrin e tij. Ai ishte një njeri aq i panjohur, sa askush nuk e di kur lindi, askush nuk e di se kush ishte babai i tij apo kush ishte nëna e tij. Ai kishte jetuar nëntëdhjetë vjet, por ai ishte vetëm për më të rrallët e mendjeve njerëzore.

Duke dëgjuar lajmet se ekzistonte një njeri i njohur si Burri i Vjetër, Konfuci shkoi ta shihte. Kur ai u takua me Lao Tzu ai mund të ndjente se ishte një njeri me mirëkuptim, integritet të madh intelektual, mendjemprehtësi të madhe logjike, një gjeni. Ai mund të ndjente se diçka ishte atje, por ai nuk mund ta kapte atë. Në mënyrë të paqartë, në mënyrë misterioze, kishte diçka; ky njeri nuk ishte njeri i zakonshëm edhe pse dukej absolutisht i zakonshëm. Konfuci e pyeti: “Çfarë thua ti për moralin? Çfarë thua për kultivimn e karakterit të mirë? – sepse ai ishte një moralist dhe ai mendonte se nëse kultivimi  i një karakteri të mirë ishte arritja më e lartë.

Lao Tzu qeshi dhe tha: “Vetëm nëse je imoral, lind çështja e moralit. Dhe nëse nuk ke karakter, vetëm atëherë mendon për karakterin. Një njeri me karakter është absolutisht i pavëmendshëm për faktin se diçka si karakteri ekziston. Një njeri që jeton me moral nuk e di se çfarë do të thotë fjala “moral”. Prandaj, mos u bëj i marrë! Dhe mos provo të kultivosh. Thjesht ji natyral! Konfuci u largua. Kur u kthye te dishepujt e tij, të cilët prisnin jashtë nën një pemë, dishepujt nuk mund ta besonin. Ky njeri kishte shkuar në perandorë të mëdhenj dhe ata kurrë nuk kishin parë ndonjë nervozizëm tek ai. Dhe ai po dridhej me djersë të ftohta. Ata nuk mund ta besonin – çfarë kishte ndodhur? Çfarë i bëri këtij njeriu Lao Tzu? Ata e pyetën dhe ai tha: “Prisni pak. Më lini të mbledh veten. Ky njeri është i rrezikshëm”.

Kam dëgjuar për kafshë të mëdha si elefantët dhe e di sesi ecin. Kam dëgjuar për kafshët e fshehura në det dhe unë e di se si ato notojnë. Kam dëgjuar për zogj të mëdhenj që fluturojnë mijëra milje larg tokës dhe unë e di se si fluturojnë. Por ky njeri është një dragua. Askush nuk e di se si ecën. Askush nuk e di se si jeton. Askush nuk e di se si fluturon, ai është si një humnerë. Dhe ky është përkufizimi i një Mjeshtri: Nëse i afroheni, shumë do të keni frikë do të pushtoheni nga një frikë e panjohur. Thuhet se Konfuci nuk u kthye më kurrë tek Lao Tzu.

Tao që mund të thuhet, nuk është Tao i vërtetë.

Kjo është fjalia e parë e librit: Tao që mund të thuhet, nuk është Tao i vërtetë. Kjo është hyrja e librit. Thjesht ju bën të jeni të kujdesshëm: tani fjalët do të pasojnë, por mos u bëni viktimë e fjalëve. Mos harroni qetësinë. Mos harroni atë që nuk mund të komunikohet përmes gjuhës, përmes fjalëve. Tao mund të komunikohet, por mund të komunikohet vetëm nga qenia në qenie. Pse nuk mund të thuhet e vërteta? Cila është vështirësia? E vërteta nuk mund të thuhet për shumë arsye. Arsyeja e parë dhe më themelore është: e vërteta realizohet gjithmonë në heshtje. Kur dialogu juaj i brendshëm ndalet, atëherë ajo realizohet. Dhe ajo që realizohet në heshtje, si mund të thuhet me zë? Është një përvojë. Nuk është një mendim. Nëse do të ishte një mendim që mund të shprehej, nuk do të kishte asnjë problem me të. Sado i ndërlikuar që të jetë një mendim, mund të gjendet një mënyrë për ta shprehur atë.

Por e vërteta nuk mund të shprehet sepse arritja deri tek ajo është bëhet përmes qetësisë, pa zë, pa menduar. Ju e arrini atë pa mendje, mendja bie. Dhe si mund të përdorni diçka që si kusht i domosdoshëm duhet të bjerë para se të arrihet e vërteta? Mendja nuk mund ta kuptojë, si mund ta shprehë mendja atë? Mos harroni këtë rregull: nëse mendja mund të kuptojë, mendja mund të shprehë; nëse mendja nuk mund të kuptojë, mendja nuk mund të shprehë asgjë. E gjithë gjuha është e kotë. E vërteta nuk mund të shprehet. Atëherë, çfarë kanë bërë të gjitha shkrimet? Atëherë çfarë po bën Lao Tsu? Atëherë, çfarë po bëjnë Upanishads? Të gjithë përpiqen të thonë diçka që nuk mund të thuhet me shpresën se mund të lindë një dëshirë tek ju që të dini për të. E vërteta nuk mund të thuhet, por me shumë përpjekje për ta thënë atë, një dëshirë mund të lindë tek ai që dëgjon për të ditur atë që nuk mund të shprehet. Një etje mund të provokohet. Etja është aty, duhet pak provokim. Tashmë keni etje – si mund të jetë ndryshe? Ju nuk jeni të lumtur, nuk jeni ekstatik – keni etje. Zemra juaj është një zjarr që digjet. Ju po kërkoni diçka që mund të shuajë etjen, por, duke mos gjetur ujin, duke mos gjetur burimin, ju përpiqeni të shtypni vetë etjen tuaj.

Kjo është mënyra e vetme, përndryshe është shumë, nuk do të mund të jetonit. Kështu që ju shtypni etjen. Një Mjeshtër si Lao Tzu e di mirë se e vërteta nuk mund të thuhet, por përpjekja për ta thënë, do të provokojë diçka, do të nxjerrë në sipërfaqe etjen e shtypur tek ju. Për shembull, mund të themi diçka për dritën me një të verbër duke e ditur mirë që është e pamundur të komunikosh asgjë rreth dritës me të, sepse ai nuk ka asnjë përvojë për të. Por diçka mund të thuhet për dritën – mund të krijohen teori për dritën. Madje edhe një i verbër mund të bëhet ekspert në lidhje me teoritë e dritës; në lidhje me tërë shkencën e dritës, ai mund të bëhet ekspert – nuk ka asnjë problem në të – por ai nuk do të kuptojë kurrë se çfarë është drita. Ai mund të kuptojë se nga çfarë përbëhet drita. Ai mund të kuptojë fizikën e dritës, kiminë e dritës, ai mund të kuptojë poezinë e dritës, por ai nuk do ta kuptojë aktualitetin e dritës, çfarë ajo është. Përvojën e dritës ai nuk do ta kuptojë. Pra, gjithçka që i është thënë një të verbëri për dritën është vetëm relative: ka të bëjë me dritën, por drita nuk mund të komunikohet.

Diçka mund të thuhet për Zotin, por Zoti nuk mund të thuhet; diçka mund të thuhet për dashurinë, por dashuria nuk mund të thuhet; sepse ajo “diçka” mbetet relative. Mbetet relative në lidhje me dëgjuesin, mirëkuptimin e tij, kontrollin e tij intelektual, stërvitjen e tij, dëshirën e tij për të kuptuar. Mbetet relative – në raport me shumë gjëra – por kurrë nuk mund të bëhet përvoja absolute. Kjo është arsyeja e parë që e vërteta nuk mund të shprehet.

Arsyeja e dytë që e vërteta nuk mund të shprehet është sepse ajo është një përvojë, eksperiencë. Asnjë përvojë nuk mund të komunikohet. Nëse nuk e keni njohur kurrë dashurinë, kur dikush thotë diçka për dashurinë, do të dëgjoni fjalën, por do të humbisni kuptimin. Fjala është në fjalor. Edhe nëse nuk e kuptoni mund të shikoni në fjalor dhe do të dini se çfarë do të thotë. Por kuptimi është tek ju. Kuptimi vjen përmes përvojës. Nëse keni dashur dikë, atëherë e dini kuptimin e fjalës “dashuri”. Kuptimi i mirëfilltë është në fjalor, në gjuhë, në gramatikë. Por kuptimi eksperiencës, kuptimi ekzistencial është tek ju. Nëse e keni njohur përvojën, menjëherë fjala “dashuri” nuk është më bosh; ajo përmban diçka. Nëse të them diçka, është bosh nëse ti nuk sjell përvojën tënde tek ajo gjë. Kur përvoja juaj vjen, ajo gjë bëhet e rëndësishme; përndryshe mbetet bosh – fjalë dhe vetëm fjalë.

Si mund të shprehet e vërteta kur nuk e keni provuar atë? Edhe në jetën e zakonshme nuk mund të thuhet një gjë e paprovuar. Vetëm fjalët përçohen. Një fjalë e zbrazët do të udhëtojë drejt teje; do ta dëgjosh dhe do të mendosh se e kuptoni sepse e dini kuptimin e mirëfilltë të saj, por në fakt do të humbisni. Kuptimi i vërtetë, autentik vjen përmes përvojës ekzistenciale. Duhet ta njihni sepse, nuk ka asnjë mënyrë tjetër. Nuk ka asnjë rrugë shkurt. E vërteta nuk mund të transferohet. Ju nuk mund ta vidhni atë, nuk mund ta huazoni atë, nuk mund ta blini atë, – nuk ka asnjë mënyrë. Në qoftë se nuk e keni, nuk mund ta keni.

I CHING është ndoshta shtatë mijë vjet i vjetër. Askush nuk e di se kush e ka shkruar – sepse në Lindje nuk është e rëndësishme që emri i personit të jetë në libër, veçanërisht ata intuitivë, egot e të cilëve janë humbur. Në të vërtetë ata janë bërë të panjohur. Një mjeshtër i panjohur, një vizionar, e shkruajti librin jo sepse donte ta shkruante atë, por sepse ekzistenca donte që ai të shkruhej.

Thuhet se të gjitha njohuritë për qiellin dhe tokën përmbahen në gjashtëdhjetë e katër hexagramat e I Ching. A është kështu? Nëse po, si ta përdorim?

Njohuritë e qiellit dhe të tokës përmbahen në gjithçka, jo vetëm në gjashtëdhjetë e katër hexagramat e I Ching. Edhe në një guralec të vogël në rrugë përmbahen të gjitha njohuritë e qiellit dhe tokës; në një fije të vogël bari përmbahen të gjitha njohuritë e qiellit dhe tokës; në çdo gjë – sepse çdo pjesë e ekzistencës mbart në vete të tërën. Edhe një pikë deti është i gjithë deti – e gjithë dija, e gjithë qenia e detit përmbahet në një pikë. Ju gjithashtu përmbani të gjithën. Pra, nuk ka nevojë të shkoni te I Ching dhe hexagramat; përkundrazi, shkoni brenda, sepse në fund të fundit I Ching nuk mund t’ju thotë asgjë, sepse do të jeni ju interpretuesi. Nëse lexoni letra Tarot ose I Ching ose metoda të tjera, kush do t’i interpretojë? Ju do të jeni interpretuesi. Kështu që në fund gjithçka varet nga ju.

Nëse nuk zgjoheni asnjë I Ching nuk mund t’ju ndihmojë. Dhe nëse jeni zgjuar gjithçka është një hexagram dhe gjithçka është I Ching. Pra, mos e humbni kohën tuaj me gjëra të tjera: zgjohuni. Kur të zgjoheni, do të shihni të gjithë universin të shkruar kudo. Në çdo fije bari do të gjeni nënshkrimin e hyjnores. Dhe nëse mund të kuptoni një fije bari i keni kuptuar të gjitha, rrënjët dhe gjithçka. Prandaj mos mashtroni veten. Njerëzit mashtrojnë veten në miliona mënyra. Ata e humbin kohën e tyre në miliona mënyra, duke shpresuar se në një farë mënyre mund të hyjnë në tempull nga ndonjë derë nga prapa. Nuk ka asnjë derë të pasme në tempull, vetëm dera e përparme ekziston. Do të gjeni shumë dyer të pasme, por ato nuk do t’ju çojnë në altarin e brendshëm.

Dyert e pasme nuk ekzistojnë sepse ekzistenca nuk fshihet. Gjithçka është kaq e hapur, sekreti është kaq i hapur. Asgjë nuk fshihet, gjithçka është e hapur, vetëm ju duhen sy për ta parë atë, vetëdije për ta lexuar atë, aftësi për ta shijuar atë. Kudo gjithçka është një sekret i hapur, asgjë nuk është e fshehur në fillim. Ekzistenca është e hapur, vetëm ju jeni të mbyllur. Dhe një mendje e mbyllur punon me I Ching – çfarë do të arrini prej saj? Reflektimet tuaja, do të shihni veten në të, pavetëdija juaj do të pasqyrohet në të. Këto metoda janë vetëm pasqyra. Ato pasqyrojnë pavetëdijen tuaj – asgjë më shumë. Ato kurrë nuk ju japin asgjë të re, ato thjesht ju reflektojnë. Por ju nuk e njihni veten, prandaj mendoni se keni fituar diçka të re përmes tyre.

Këto janë hile. Gjithçka përmbahet në gjithçka. Edhe në I Ching përmbahet i gjithë universi. Kështu është ekzistenca. Në secilën pjesë përmblidhet totali, tërësia. Kudo që lëvizni, ju zhvendoseni në tërësi, por kjo varet nga të kuptuarit tuaj se si do ta lexoni. Problemi nuk është me I Chings, por me ju dhe të kuptuarin tuaj. Mundohuni të rriteni. Mos e humbni kohën tuaj me gjëra të tjera. Jeta është vërtet e shkurtër dhe shumë duhet bërë. Mos e mashtroni veten kot duke ardhur vërdallë.